Een zeer stevige wind blies over de franse glooiingen en kliefde door de goudkleurige korenvelden die daardoor een aanblik gaven van een wispelturig kabbelende zee en de schaduw van de zo nu en dan aan de zonnestralen voorbijgaande wolken gaven het al een zicht op een waar en levend kunstwerk met dieptreffende schoonheid, een schoonheid die je wel moet zien, dus ook moet kennen, anders zie je niet.
In de morgen nog in de buurt van Tours langs de Loire gereden waar tegen de langsliggende rotsformaties talloze huizen werden gebouwd met in de rotsen uitgehouwen kelders, vaak al eeuwen in gebruik als wijnopslagplaats.
Na de middag aangekomen, via Rambouillet en Versailles, te Parijs en zag ik vanuit de hoogte, net voor Bois de Boulogne, de statische Eiffeltoren, die als een statige fiere dame strak rechtop tussen het Parijse gewoel stond, ongeveer als een langbenige non tussen een menigte van kinderen, genietend van al dat gewiemel.
In de avonduren het laatste stuk Frankrijk doorkruist, Soissons, Laon en Vervins, wegen tussen rijk bloeiende aardappelvelden en tot slot nog door België.
Des anderen daags op weg, richting eerste losklant te Ede, met nog steeds, in schril contrast van al het moois wat ik zag, een DAF spookstoringen gaf, maar toen ik bij het ronden van een rotonde wilde afslaan en stoppen voor een overstekende fietser waar een moeder met een kind voor én een kind achterop zat, maar het voertuig met een zoveelste spookstoring nauwelijks was te remmen omdat de motor zowel in de versnelling bleef staan alsmede het toerental plotseling weer toenam en ik de fietser op een haar na miste, was het, wat mij betreft, afgelopen.
Meteen keerde ik het voertuig, reed een kilometer terug naar een garage en parkeerde aldaar het voertuig en ik nam het besluit nooit meer met het spookvoertuig te gaan rijden.
Jammer, want ik had mij een afscheid tussen mij en het DAFje wel wat anders voorgesteld.
Aldus schreef ome Willem.
---
