Als ik goed kijk ontwaar ik ook planeet Saturnus in haars bijzijn en alleen de de ster Spica van het sterrenbeeld Vigro (maagd) staat tussen hen beide in.
Even meer naar het midden kan ik enkele sterren van de boogschutter en Hercules en daar vlak bij, duidelijk, de Vega, één van de helderste sterren in het sterrenbeeld de Lier, zien.
Meer naar het noorden toe zie ik nagenoeg niets, vermoedelijk door nevel of wolken, maar door de lichtvervuiling weet ik niet precies waarom.
Het is trouwens ook koud, deze nacht, de nacht dat ik de slaap maar moeilijk kan vatten. Zouden het onbewuste spanningen zijn omdat ik straks een symposium van het Europese parlement bijwoon in Brussel? Of zijn het onbewuste andere zaken die mij, zonder dat ik het weet, prangen? De regelmatige afgrond die ik in mijn gedachten zie, die afgrond die terugkijkt? Ik weet het niet.
Het is verder ook windstil en nergens hoor ik enig geluid. Op de autoruiten vormt zich een flinterdun ijslaagje, het vriest enigszins en een licht huivering gaat door mij heen.
Als ik weer naar boven kijk, lijk ik te beseffen wat tijdloos is. De sterren, die hun vaste loop en baan hebben, doen dat al jaren, eeuwen en je kunt je nauwelijks voorstellen dat ze er niet waren.
Egyptenaren, grieken en chinezen uit de oudheid keken naar dezelfde sterren als ik nu en al die tijd is er maar weinig veranderd. Wat voor direct nut hebben ze eigenlijk, dan dat ze van tijd tot tijd door zeevarenden als navigatie werden gebruikt. Welk nut heeft toch die maan, die, als ze niet "op" is, niet te zien is en als het bewolkt is dan heb je aan beide, sterren en maan, niets.
Overdag staan er ook sterren, maar dan zien we ze vanwege het daglicht niet. Het blijft mij bezighouden: waarom is iets er als je het niet ziet, er niets aan hebt.
Ik denk verder en concludeer dat het voor veel meer dingen geldt. Welk nut en doel hebben streken en plaatsen op deze aarde waar nog nooit iemand kwam en nooit door een mensenoog is waargenomen. Er is een eigenaardige tendens gaande om stukken land terug te geven aan, zoals dat dan heet, moeder natuur en als dat dan heeft plaatsgevonden, worden de mens niet of nauwelijks meer toegelaten, maar wat is dan de zin er van?
Of verzand ik in mijn denken nu te veel in de moraal van de nuttigheid, in die moraal waarin nuttig, goed en dom tot elkaar naderen, want dom is te menen dat alleen nuttig goed is.
De sterren boezemen mij vrees in, vrees overigens zonder angst en ik kijk er met ontzag naar en wellicht is het wijs om je met ontzag over te geven aan Diegene die ze daar, zonder enige nut of noodzaak, met gezag heeft "geplant" en misschien....
Misschien kijk ik daarom wel zo graag naar de sterren omdat ik vermoed dat die geen mening over mij hebben.
Aldus schreef ome Willem.
---
