Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

woensdag 16 februari 2011

Llivia.

Rond het middaguur was ik in dát gedeelte van Spanje wat geheel door Frankrijk en thans door prachtige wit besneeuwde bergen ingesloten is, de Spaanse enclave Llivia. Rond 1600 werd met het verdrag van de Pyreneeën tussen Frankrijk en Spanje de definitieve grens tussen beide landen vastgelegd, maar er was een klein probleem.

En dat was Llivia, want dit had ooit eens door een Spaanse koning stadsrechten verkregen en daarom, hoewel de logica van dit daarom mij ontgaat, moest dit bij Spanje blijven en zo is deze enclave ontstaan, vermoedelijk de kleinste "stad" ter wereld, want het heeft om en nabij de 1500 inwoners.

Tussen de enclave en het moederland ligt een nauwelijks kilometer brede Franse strook land en de verbindingsweg is nog een lange tijd toneel geweest van een waar verkeersbordenoorlog omdat de Franse bevolking steeds de stopborden voor de kruising van die Spaanse verbinding vernielden.

Inmiddels is dat opgelost doordat er een brug over de weg werd aangelegd, de borden overbodig werden en zo werd ook deze oorlog passé.

Maar nu even: hoe kwam ik hier verzeild? Diverse keren ben ik hier voorbij gekomen, komende uit Barcelona en dan via Berga en Puicgerda naar Toulouse, Carcasonne of Perpignan. Een jaar terug ben ik over deze bergweg nog uitgeweken doordat de autoweg Barcelona-perpignan afgesloten was door sneeuwval en een oud bericht beschrijft dit nog.

Maar vandaag, nadat ik een klant in Poussan had gelost, had ik er nog een grote kist in voor Font Romeu-Odeillo-Via en het adres waar die kist heen moest was nu net precies op een slingerweg die uiteindelijk uitkwam in de enclave Llivia.

En nadat ik had vastgesteld dat in de stad Llivia eigenlijk niets was te beleven, ben ik na het eten van een Spaanse tortilla spoorslags weer vertrokken, naar Perpignan en over Port Leucate naar het noorden gereden. Van de storm die hier twee weken geleden nog woedde was niet veel meer te bespeuren, alsof de storm veroorzakende demonen zich hebben teruggetrokken tussen de rotsspleten in de bergen.

Integendeel: tijdens de reis zag ik vele kale bomen in volle zon staan. waarvan de knoppen op knappen stonden. Ook prachtige vol in bloei staande mimosa benevens wijd verbeide bloeiende vaak witte en soms rose prunusbomen.

Alleen de wijnstokken, die altijd wat later zijn, stonden er nog kaal bij en doen zich vermoedelijk te goed aan het gisteren gevallen regenwater.

Het hele avontuur met die kist naar Font Romeu had nogal wat tijd gekost maar gelukkig kon ik nog net voor sluitingstijd een adresje oppikken in de buurt van Clermont l'Herault en vandaar binnen de wettelijke grenzen het spul in Montpellier neergezet.

Hier, in deze stad, zie ik de dag, zie ik, als ik de ogen toe doe, de hoge, witte bergen, de vlakten met smeltend sneeuw, de kronkelweg door de bergen, de zon, bomen en bloemen en ik zie de uitgestrekte wijngaarden. Wijnstokken die jaarlijks, zoals ooit te Kana, zorgen dat water uiteindelijk wijn gaat worden.

Aldus schreef ome Willem.


---