Een donkere ochtend dus. Eerst maar even goed oriënteren, want dwars door het centrum van Cognac naar een adresje rijden is tegenwoordig en in de ochtendspits geen sinecure. Tegen verwachting meteen goed gereden en voor tien uur de weg naar huis hervonden, via Matha en Melle, over de uitgestrekte vlakten en wijdse horizonten van de Charentes die in doodse slaap verkeren terwijl er een donkergrijs, even eindeloos, wolkendek boven bleef hangen. Mistroostig, somber weer, en later zou het ook nog gaan regenen. Weer waar je het bijltje er bij neer zou willen gooien, weer ook dat doet verlangen, verlangen naar licht, warmte, huis, haard en lentegroei, naar nieuw leven, naar eeuwig leven, naar muziek, echte muziek.
Muziek is zijn, in tegenstelling tot taal, dat bewust zijn is, maar het bewust zijn wordt meer en meer doof voor het zijn. Het wordt vlak en het heeft er veel van weg dat het zijn zich steeds voor het bewustzijn moet verantwoorden.
Immers in een tijd waarin cultuur en kunst onder druk van de economie niet meer dan een fraai ogende bijzaak begint te worden, moet je proberen van je eigen leven een onmiskenbaar kunstwerk zien te maken, een leven met de beschermende atmosfeer dat bestaat uit een niet weten, dat zich inspint in illusie, dromen, maar bovenal muziek, zijn.
En zo mijmerend en onder invloed van dit wetenschappelijk verlangen kwam ik, onder het beluisteren van de Eroica, tegen donker worden nabij Parijs. Rond zes uur deed ik een poging dit gekkenhuis te doorkruisen en doordat de periferique verstopt zat, maar van balorigheid het gevaarte door de stad gestuurd, tot ergernis van menig parijzenaar, langs de eifeltoren die nu verkleed was als een tour noel met bovenin een enorme ronddraaiende verstraler die over de ganse agglomeratie heenstraalt.
In vreselijke regen de laatste etape afgelegd, en zelfs een uur voordat ik het DAFje zou stil zetten een magnifieke sneeuwbui getrotseerd en door mijn ervaring en kennis van de gedragingen van mijn voertuig de zaak zonder paniek netjes op de weg gehouden en op de frans-belgische grens neergezet.
Het imponerende van kennis is dat je je er niet meer door hoeft te laten imponeren, ook niet door een sneeuwstorm. Jammer eigenlijk, want dat ondermijnt weer het verlangen.
Aldus schreef ome Willem.
---
