Slimme belgen.

Die Belgen waren zo gek nog niet toen ze die snelweg aanlegden. De snelweg Antwerpen-Kortrijk. Nog heel goed herinner ik mij dat die er kwam. Rond 1970, met zo hier en daar een pompstation met een houten kotje er bij waar je, als je er ging tanken, gratis Rombouts koffie kreeg. Een kopje, daarop een plastic houdertje met een dubbele bodem waartussen de koffie zat.

Er bovenop werd dan heet water gegoten. Na enige minuten, als de koffie in de onderstaande mok was doorgelopen, kon je de houder er af halen en in de prullenbak kieperen.

De snelweg werd gebouwd met twee keer twee rijstroken van wel vijf meter breed en daarnaast nog een ruime pechstrook. Dat heeft ze jaren later zeer veel geld gescheeld toen ze van twee keer twee naar twee keer drie rijstroken gingen. Wat ze behoefden te doen was alleen de strepen wat te versmallen en zo onstonden drie rijstroken van wat smaller kaliber met een wat bescheidener pechstrook.

Hoezo belgen dom?

Het DAFje stond vandaag tot wel vier uur in de garage, de reparatie ging wat moeizamer dan gedacht.

Uiteindelijk verliet ik rond zevenen Amsterdam en rond een uur of tien snorde ik onder de neonverlichting door over de snelweg richting Frankrijk. Die snelwegverlichting in België is trouwens ook een verhaal apart.

Met de Chinese muur zijn de snelwegverlichting de twee zaken die duidelijk met het blote oog vanaf de maan zijn te zien.

In plaats van vangrail plaatste men hier lantarenpalen die de hele nacht bleven branden en dat kwam mede doordat er destijds een verkeersminister aan het bewind was met belangen bij een lantarenpalenfabriek.

Maar niet erg veel jaren daarna kwam de crisis, de olie-crisis van 1973 toen de olie-prijs met 70 procent steeg, en toen zette men de verlichting uit kostenoverweging, s'nachts uit.

Om elf uur reed ik Frankrijk binnen en niet lang daarna schreed ik voort door de lange winkelstraat van Lambersart en Lomme. De weg kent voor mij weinig geheimen en verrassingen. Eerlang kwam ik hier met zekere regelmaat en er gaat weer een melancholiek gevoel door mij heen. Tijd voor Don Giovanni van Mozart dus en ondertussen denk ik aan zo veel mogelijk vorige keren dat ik hier was.

Na enige tijd sla ik links af en het was als ik had verwacht. Het regent, de straat is verlicht en vrijwel leeg waardoor ik hier gemakkelijk kan parkeren. Daarmee sta ik meteen voor de klant voor de deur. En die begint om half negen, precies wanneer ik mijn negen uur rust er op heb zitten.

Als vrachtrijder is het erg handig als je ook een beetje kan rekenen.

Aldus schreef ome Willem.
---