Nog in ochtendschemer scheerde ik over de top heen en tegelijkertijd rijdt je dan de grens over van Lombardije en Trenito. Links en rechts verlaten skiliften, stille hellingen, geen sterveling te zien en nergens een tent voor een bakkie koffie. Daarna was het langdurig zakken geblazen en na een kilometer of tien passeerde ik de eerste open koffietent die speciaal open was voor vroege volgels zoals ik.
En na de koffie reed ik via Male en Cles en kwam daarna door een nauwe kloof uit in Mezzo Lombardo, net even ten noorden van Trento, dat honderd jaar geleden nog Trens heette en duitstalig was. Duits wordt nog steeds gesproken nog wat noordelijker van Trento, als je naar boven rijdt en in Salurn komt, met name ten westen van de autobaan en daar moest ik ook laden, om precies te zijn in Tramin (Termeno).
Intussen was men overal om mij heen druk bezig de fruitoogst binnen te halen, de druiven, voornamelijk hier de Chardonay en Rolander, appels, zoals granny's en Jonagold, en natuurlijk peren. Als je hier de appels met de peren vergelijkt merk je al snel dat het merendeel appels zijn en aanmerkelijk minder perengaarden. Natuurlijk kun je appels met peren vergelijken. Wie zei ook weer van niet?
Nadat ik de bubs er in had zitten buffelde ik langs de oude weg naar het zuiden, passeerde daarbij Trento, Rovereto en kwam uiteindelijk aan in Verona waar ik de tangenziale, een mooi woord voor rondweg, op ging en even later een paar kilometer op weg naar Legnago. Na een kilometer of tien er af en in Mazzantica bij een expeditie-bedrijf ontving ik nog eens zes pallets, hoewel dat nogal wat voeten in de aarde had want het was weer een wachten en een gekheid ach, laat ik u er maar niet mee vermoeien. Uiteindelijk reed ik ook daar om drie uur weg hetgeen betekend dat ik gemiddeld twee paletten per uur kreeg aangereikt en met dit summiere gegeven weet u het wel.
Vandaar de autosnelweg maar gepakt en via Milaan reed ik even langs Busto Arzizio voor de transit-document. Daarna verder, langs het Lago Maggiore, en net even buiten Verbania, op wandelafstand van een enorm winkelcentrum, was de koek weer op.
Vanzelfsprekend wat boodschappen gedaan en zo kwam de avond aardig vlot om. Toen ik bij mijn voertuig kwam nog even genoten van franse les, want naast mij stond een fransman en met hem heb ik een uur frans zitten kletsen en getracht op z'n frans alles op te lossen wat ons dwars zit. De collega is inmiddels zijn foedraal ingekropen en ligt vermoedelijk al te snurken en ik ga zo proberen dit te evenaren.
Aldus schreef ome Willem.
---
