Inmiddels waren de wolken door een nog krachtige zon nagenoeg verdwenen en zodoende had ik een mooi gezicht op de achterliggende bergpartij van de omgeving, de vlakte van de rivier Tagliamento.
In Spilimbergo zou ik een aantal grote dozen met bijzondere meubels laden voor een firma met de naam 4udesign, voor de kunstzinnigen onder u een aanrader om eens op te goegelen, en toen ik er 37 dozen in had moest ik op nog vijf dozen wachten waarvan men zei dat dit tien minuten zou duren, maar na drie kwartier was er nog niets en toen zou het nog vijf minuten duren, zodat ik na anderhalf uur tevergeefs wachten op de laatste vijf dozen maar ben weggegaan. Immers staat met name onze tijd onder druk.
Vervolgens het hele end weer terug, nu via Pordenone en Oderzo en zo kwam ik net voor twaalven in Treviso aan waar men mij meedeelde dat de pallets al de dag ervoor klaar stonden, ergo: ik had beter eerst hier kunnen laden en dan in Spilimbergo, dan had ik via Tarvisio naar Villach kunnen karren en had ik morgenavond thuis kunnen zijn. Maar nu had ik door het terugrijden te veel tijd verloren en zal het voor een keer zaterdagmorgen worden.
Vooruit maar weer.
Toen de handel er in Treviso in zat, recht naar boven toe, Belluno en toen de indrukwekkende weg op naar Cortina, door het paradijselijke dal van de Piave, waar door het mooie weer mij een adembenemend uitzicht werd gegund op de torenhoge bergen, torenhoog is dit maal natuurlijk bij wijze van schrijven, want de werkelijkheid is dat de bergen vele keren hoger zijn dan de hoogste toren ooit, ook die van Babylon.
De prachtige bossen, de zinderende hoge rotspartijen waarvan er velen met sneeuw waren bedekt en de idyllische dorpjes die er aan ten grondslag liggen zijn dermate groot van schoonheid dat het niet mogelijk is de werkelijkheid, Utopia gelijk, te beschrijven en het is ongeveer zoiets als wat een slordige tweeduizend jaar geleden ene Paulus van Silas bedoelde toen ook hij geen woorden kon vinden om te schoonheid van de hemel te beschrijven. Ook foto,s, hoeveel je er ook van knipt, brengen hiervoor bij lange na geen uitkomst.
En zo reed ik, tussen deze wonderschone bergen door, Cortina, Dobbiaco, Toblach, want dan zijn we weer in Zuid-Tirol, in het Pusterdal, in 1939 een "cadeautje" van een vervelende man met een klein snorretje aan Italië, maar hier spreken ze dan opeens weer duits en heet het stadje Toblach.
Doordat de vracht licht was en ik dus als een jecco de bergen op en af kon gaan, duurde de reis tot aan Brixen niet meer dan drie uur en vijftien minuten, zodat ik binnen de negen uur tot aan Innsbruck kon komen, net an, en eigenlijk met een paar minuten, vier om precies te zijn, te veel, maar omdat ik nog analoog rijdt, is dat niet te zien, in tegenstelling tot diegenen die digitaal rijden, die dan weer vanwege deze levensbedreigende overtreding 28 dagen lang met zweet in de handen moeten rondrijden.
Als ik aan zoiets denk, denk ik: de wereld is knettergek geworden.
En Europa een wrede en absurde dictatuur waar kleuterbeleid der burologen welig over burgerruggen tiert.
Absurdistan.
Aldus schreef ome Willem.
---
