De franse transporteur Gefco rijdt dagelijks met een stuk of tien vrachtwagens vol auto onderdelen tussen Turijn en Vesoul, Vesoul, dat nauwelijks 20.000 inwoners heeft.
Onderweg wedijverden de wolken met elkaar wie de grootste hoeveelheid neerslag kon laten vallen en een stevige bries, soms aangewakkerd tot een gewervelde wind, raasde over de akkers en door de bossen waardoor, toen we een door een bos met veel eiken reden, regelmatig een stevige tik van een afgewaaide eikel op het kabinedak te horen was en de heerlijke geur van de bomen deden mij denken aan goede wijn en de harmonie tussen bos, wind en regen was euforisch, ja, een bizar toverfeest der elementen.
Halverwege, in Luxemburg, leek het even beter te worden en ik had zowaar even mijn zonnenbril, maar dat was toch wel van korte duur want grimmige wolken in grillige chaotische vormen joegen al weer snel van west naar oost over ons heen. Waarheen? Ook hier in Vesoul, waar we nu staan, waait het stevig,de hut wiebelt heen en weer, maar het wolkendek lijkt dunner te worden. Deze week is hij weer eens mee, de kleine jongen die mij de hele dag uitmaakt voor opa en ik vraag hem net of daar rechts de maan is te zien, maar ik krijg een ontkennend antwoord.
Het begint net weer sappig te regenen, dus we trekken de gordijnen maar eens dicht. T' is net poppenkast.
Aldus scheef ome Willem.
---
