De kwelbuis.

Helemaal op het achterste tafeltje zit ik en tegenover mij een klein pionnetje. Verder kijk ik op de ruggen van een hele groep collega's omdat ze allen met het gezicht naar de hedendaagse moderne techno-god zitten, de televisie, of, zo u wilt, de kwelbuis waardoor niet alleen de maag van -vaak te veel- voedsel wordt voorzien, maar de geest verzadigd wordt met overbodig nieuws: rampen gaan aan het brein voorbij, daarna wie ook al weer vandaag het hardste gefietst heeft en tot slot, na de reclame voor damesverband en roomijs, het weer voor morgen en vooral het weer op de plek waar je toch op dat moment niet bent.

Kortom, een illustratie van zinloosheid. Maar wij kwamen hier omdat we vanmorgen, op het moment dat de regen met kletterend geraas op het dak van ons onderkomen neerkwam, vertokken uit Vesoul, de weg doorreden via Lons le Saunier naar Besancon, daar een stuk snelweg pakten tot Satolas en dan nog even hebben afgezien, 77 kilometer lang, tot Valance, waar het inmiddels uitstekend weer begon te worden, want de hele weg reden we onder een grijs wolkendek om er uiteindelijk ter hoogte van Valance onder uit te kruipen.

Daar werd het meteen dik dertig graden en behoudens de stralende zon hingen er ook langwerpige stilhangende wolken aan het firmament en het was net of ik de Dalmatische kust vanaf grote hoogte waarnam. Na een kalme voortzetting, lekker over de N-weg, weer langs Donzere en Pierelatte, besloot ik even voor Orange richting Carpentras te gaan en via allerlei boerenweggetjes kwam ik via Sarians en Monteux aan in Cavaillon, het eerste doel in de reis van deze week. En even buiten dit stadje bevindt zich een kleine knaagschuur die door de techniek van binnen koel wordt gehouden en waar naar hartelust onder het naar binnen werken van voedsel naar de kijkbuis kan worden gekeken.

Maar ik heb er, met de rug naar dat -on-ding toe, gegeten. En dat is wel even wat anders. Inmiddels heeft u wel begrepen dat enige aversie tegen het hierboven omschreven apparaat mij niet geheel vreemd is en ik liever een spelletje schaak speel, of boeken lees, of schrijf en ik moet er niet aan denken dat mijn avonturen op deze wijze geschreven ooit zullen worden verfilmd en dan ook nog op zulke wijze worden uitgezonden! Ik neem er maar vast een voorschot op: dat nooit!

De kleine man naast me zit een op zijn leeftijd toegesneden kruiswoordraadsel op te lossen. Buiten is het nog steeds warm en de krekels vermaken, als je naar hun geluid hoort, zich opperbest. De laatste truckers komen, sommige niet meer geheel nuchter, de tent uit en overstemmen soms de krekels.

Wat ze daarnet gezien hebben op de buis zijn ze vermoedelijk alweer vergeten en enkele steken de zoveelste peuk op vandaag en dan volgt vaak een heel salvo kuggen. Recht voor mij kijkt de maan op ons neer en met niet te verhullen ironie lacht zij het zojuist omschreven tafereel toe. De maan, zo ver en verheven. Waar zij vertoeft en wat zij denkt is diep en dieper dan de dag zich dacht.

Aldus schreef ome Willem.
---