Na een paar kilometer stond ik bij klant nummer één en toen die er uit was volgde klant nummer twee, ook weer drie kilometer verder en zo reed ik, met inmiddels een al wat opgedroogd overhemd, richting Karlsruhe waarna ik de autobahn naar Stuttgart op ging, een snelweg die nog heel lang met zogenoemde Hitlerplaten moest worden bereden, maar de laatste tien jaar is men aardig bezig geweest deze uit 1938 stammende "strecke" onder handen te nemen en nu is het nagenoeg helemaal drie-baans.
Na Stuttgart een beetje zigzaggend via Reutlingen naar het zuid-oosten en nog ruim in de morgen liet ik ook daar, in Ubach, zes ton lading op een fabriek achter waarna ik via Gomaringen, Rothweil en Huffingen rond de middag bij de grens Blumberg/Bargen aankwam.
Inmiddels was het wolkendek aanmerkelijk dunner geworden en er dreigde zelfs een zonnetje door te breken, want in tegenstelling tot vele anderen ben ik nu eenmaal een liefhebber van regen en straffe wind, van grijze wolken en onstuimig weer. Heerlijk weer om bij te schaken, maar ook heerlijk om dan een boswandeling te maken en je een zekere garantie hebt er dan ook echt alleen te zijn.
Na de inklaring over de streep heen, Schaffhausen voorbij, daarna volgde nog Zürich en alzo kwam ik nog voor drie uur aan in Lachen, net even voorbij de landengte die het meer van Zürich zo mooi in tweeën deelt.
Toen ook die rommel er uit was toog ik naar het pittoreske plaatsje Appenzell waar lading voor mij zou klaar staan, maar niettegenstaande dat ik reeds in de loop van de morgen de grensovergang voor de terugweg voor die lading had doorgegeven, benevens dat ik er die middag nog wel zou laden, en ook de stellige mededeling had dat het allemaal in kannen en kruiken was, kwam ik er bij aankomst achter dat lading noch papieren gereed waren.
Hoewel het nadeel is dat ik op deze wijze dik drie uur rij-tijd "verknalde" nam ik van deze gelegenheid gebruik het stadje aan een onderzoek te onderwerpen en zowel uit eigen waarneming alsook bij navraag stel ik thans vast dat dit oord tot op heden geheel gevrijwaard is gebleven van een fastfoodketen, dus geen Quick, Burgerking, MCD of ander kokloos restaurant, dus is deze omgeving, met rondom prachtige bergen, sommige wel meer dan 2200 meter hoog, een aanrader. Maar er is meer! Appenzeller Alpenbitter, Appenzeller Bier, Appenzeller kaese!
En Appenzell heeft pas 15 jaar kiesrecht voor vrouwen. Dit gegeven met het feit dat op deze plek geen kokloze eetschuren zijn, zou dat iets met elkaar te maken hebben?
Daarnaast zijn de huizen in en om het centrum voor een groot deel prachtig beschilderd, soms met magnifike taferelen en ik zag zelfs een waar drie-luik. Helaas kon ik niet direct de betekenis ontwarren, maar dat komt nog wel.
Na een fikse dorpswandeling maar eens een toepasselijke gelegenheid opgezocht om de inwendige mens te versterken. Op het landesgemeindeplatz vond ik er een, ging naar binnen, zocht een plekje uit en na een langdurige blik op de menukaart bestelde ik een Appenzeller Kümmelsuppe mit Knoblauch en daarna een Appenzeller Kaeseschnitte met een eitje. De eetzaal is verder gezellig druk, tegenover mij twee appenzellerianen die in onverstaanbaar plat Schweitserduuts elkaar verbaal bezig houden en er zo nu en dan gemaakt bij lachen. De ene zit braaf zijn bordje leeg te eten, de ander hangt over de tafel en drinkt zijn Appenzeller biertje terwijl de serveerster, een oudere dame in een wit bloesje en die verder iets weg heeft van Angela Merkel nu de bovengemelde schnitte komt brengen, een stuk brood gewenteld in witte wijn met een dikke laag gesmolten appenzeller kaas en een eitje er over (zie foto).
En omdat ik nu net de soep op heb, ga ik even nu even, met uw welnemen, verder mijn maaltje verorberen.
Aldus schreef ome Willem.
---
