Heel lang geleden was hij nog rood, lelijk rood zelfs, maar later kreeg hij wat witte strepen. Omdat we de afgelopen dagen, waarin de dag inbegrepen dat zo ongeveer heel Nederland naar zijn eigen ondergang heeft zitten koekeloeren, ons onderdak hadden nabij Genève hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt de stad maar eens aan een onderzoek te onderwerpen, Genève, de stad van, onder meer Calvin, Jean Calvin en bij ons beter bekend als Johannes Calvijn. Destijds was Genève een onafhankelijke stadsstaat, door Hueges Bezanson geproclameerd, en enkele decennia later nodigde men de charismatische Calvin uit naar de stad te komen. Deze uit Noyon afkomstige en bij de Sorbonne gestudeerd hebbende Meester in de Rechten heeft ruim twintig jaar zijn stempel op de stad gedrukt en hoewel vaak anders wordt beweerd was hij een zeer ruimdenkend mens, ruimdenkender dan de meeste "calvinisten" van deze tijd want toen het stadsbestuur vanwege de in acht te houden zondagsrust iedere arbeider het werken wilde verbieden kregen ze Calvin daarin niet mee omdat, zo vond hij, je een arbeider niet datgene kon ontzeggen waarmee hij zijn gezin moest onderhouden, maar principieel was deze strijder tegen het destijds roomse gehuichel wel, want toen er een oorlog dreigde met Frankrijk kon men militaire hulp krijgen van het overwegend roomse Lombardije hetgeen door hem resoluut van de hand werd gewezen louter vanwege hun roomse gezindheid en daarmee Principiëler dan de zich principieel en calvinistische noemende SGP die een voorstander is van de NAVO en daarmee een verbond sluit met een islamitisch land als Turkije. Naast nagedachtenis aan Calvin heeft Genève ook een meer, de Lac Leman, en ook fietsen die geheel gratis door de Geneefse overheid worden verstrekt dus, wij nederlanders, hebben deswege een groot deel van de stad al fietsend gezien. Nadien weer eens over Evian verder gegaan, weer Zwitserland in waar we en passant nog even een duik in het meer namen voor een verkoeling aangezien het meer dan 35 graden was, maar toen, bij Martigny, naar boven.
We hebben hem trouwens laat leren kennen en op zeker moment hebben we, omdat hij reeds de Julier, Albula, Fluela, Susten, Furka en nog een paar hoge bergen beklom, wit geschilderd met rode stippen er op. Later werd hij, zoals een ieder die niet kaal wordt, grijs, muisgrijs en inmiddels is hik de 30 gepasseerd en met deze respectabele leeftijd hebben we met onze oudste (muisgrijze) eend aan het einde van deze dag de Col du Grand San Bernard beklommen en zonder enige krimp kwamen we boven. Boven was er een heerlijke koelte en nadat we daar even een frisse neus haalden lieten we ons vallen, maar inplaats van warmte, gingen we een hevig onweder tegemoet die in Aosta echt begon uit te barsten. Gelukkig vonden we snel een herberg en na een heerlijk maaltijd legden we ons te rusten. Voor de bejaarde eend hebben we een standbeeld alhier aangevraagd. Oh, ja, en winnen van spanjaarden? Dat lukt natuurlijk nimmer in 120 minuten. Daar hebben we zeker (weer) tachtig jaar voor nodig.
Aldus schreef ome Willem.
