Gisteren stelde ik mij de vraag waarom ik toch steeds alles opschrijf, nu al een jaar lang, maar vandaag zoeken we eens het antwoord op de vraag waarom er toch mensen zijn die zo nodig met de fiets een berg beklimmen in een tijdperk van gemotoriseerde voertuigen. Ik heb daar de renners eens naar gevraagd, maar vooralsnog moesten ze mij het antwoord schuldig blijven en daardoor tastte ik bij mij de herinneringen af waarom en waartoe ik eertijds zulks deed en ik weet nog dat ik altijd versteld van mijzelf stond als ik de top bereikt had alsof het onmogelijke toch mogelijk bleek te zijn terwijl er in mijn binnenste een vreugdevuurtje ontstak dat echter werd gedoofd door de rijwind die ik te verwerken kreeg bij de afdaling. Vandaag stonden we bijtijds op en vervoegden ons eerst naar de plaatselijke fietsenmaker, een meneer waar ik twee jaar geleden al eens met een fiets langs ging en merkte dat hij een uitstekend vakman was, omdat de twee fietsen wat mankementen bij het schakelen begonnen te vertonen en na anderhalf uur waren de trapvoertuigen gereed waarna de equipe de Alpe d' Huez op scheurde. Na een klein uurtje was Jair boven en even later kwam Rob binnen, Rob, die nog een bittere teleurstelling te verwerken kreeg want toen wij na de afdaling met het busje via Gap en Sisteron, over en tussen bergen met schitterende vergezichten, verder reden richting Mont Ventoux en in de binnenlanden langs een eenzame smalle weg een fraaie herberg vonden, wilde hij na het douchen en eten naar de wedstrijd Nederland Kameroen kijken maar helaas werd dit niet uitgezonden door de franse televisie zodat de merkwaardige situatie ontstond dat deze keer een in oranje uitgedoste voetballiefhebber naar de wedstrijd Denemarken Japan aan het kijken was. Bovendien sloot de bar ook nog eens om tien uur, zodat hij zelfs van die wedstrijd het laatste kwartier heeft moeten missen. Voor mij dus morgen de taak voor Rob de franse krant te vertalen, waarna hij, vermoedelijk opgelucht, als een jekko de Mont Ventoux op vliegt. Als het hem gelukt heeft hij in een week een handjevol reuzenbergen in de tas!
Aldus schreef ome Willem.
---
