Al heel lang heb ik het, na lang zeuren, verkregen, die ontheffing, de ontheffing draagplicht autogordel en voordat ik zaterdag wegging stak ik dat ding, samen met mijn rijbewijs, bij me en vertrok naar Amsterdam, naar het Roelof Hartplein, waar het feest was, feest bij de sportvereniging waar ik reeds meer dan veertig jaar lid van ben en op dat feest zou de beroepssporter, de beroepsschaker, want schaken, dat is de sport die daar wordt uitgeoefend en ik al jaren als hobby beoefen, Jan, ook komen om de feestvreugde boven amsterdams peil te verheffen en om kwart voor enen parkeerde ik mijn ruim dertig jaar oude voertuig in de nevengelegen Bronckhorststraat, kocht een parkeerkaartje dat in Amsterdam zo duur is dat je eigenlijk een diestalverzekering voor zou moeten kunnun afsluiten, legde het kaartje achter de voorruit en toog de schaakzaal binnen waar ik bijna direct tegen hem aan liep, tegen Jan, die ik al een paar keer eerder had waargenomen, één keer, jaren geleden, rond de toren in Arnhem, waar hij op een zonovergoten dag bezig was simultaan te geven en nog eens aan het strand, op Parnassia, waar hij aan een broodje kroket zat en hem maar niet gestoord heb als ware hij met een zware partij bezig, maar deze keer kon ik even niet om hem heen. Tenslotte zijn we beiden beroepssporters, hij schaken, ik transport en dit zijn nu net die twee sporten die, als je ze als beroep uitoefend, daar een zittend beroep van maken met dat verschil dat ik met een wegreus europese wegen onveilig maak en Jan beroepsmatig lopers, paarden en zelfs dames slaat benevens koningen klem zet, maar goed, ik schudde hem de hand en stelde mij voor en om één uur begon het feest, ingeluid met een welkom door onze voortreffelijk leidende voorzitter Hugo van de Hengel, een voor schaakleken wereldvreemd feest, want het werd stil in de zaal, zelfs de microfoon werd als hinderlijk ervaren en Jan, meester Jan, nee, Grootmeester Jan, ging een drietal partijen van drie van onze sterke clubspelers analyseren en liet zien wat de sterke en wat de goede zetten waren geweest en, vooral, waarom. Na drie uur feeststilte en analyse's liet Jan ook nog even een paar leuke eindspelstudie's zien en één daarvan vond ik zo schitterend dat ik na afloop, toen er een hapje en een drankje werd geserveerd, vroeg of Jan die even voor mij wilde opschrijven waarop hij aan mij een stukje papier vroeg. Snel pakte ik uit mijn achterzak de door mij van thuis meegenomen ontheffing en Jan begon te schrijven, alles, met de oplossing er bij en nu ben ik niet in bezit van een handtekening, maar van een probleem van Jan en dat is van en voor een schaker eigenlijk veel leuker! Tegen zessen, voordat de amsterdamse parkeertarieven mij nog meer geld afhandig zouden maken, vertrok ik, maar niet voordat ik onze voorzitter, de professor, want die was er met zijn 99 ook, en Jan met een handdruk bedankt had en nog bij het afscheid van Jan de naargeestige opmerking maakte dat ik het heel wat vond de op één na belangrijkste man ter wereld de hand te drukken. Uit zijn ogen sprak irritatie, wellicht omdat dit herinnerde aan zijn net niet behaalde wereldkampioenschap of was het om dat Jan helemaal niet als belangrijke, dus ook niet de op één na belangrijkste man ter wereld wilde worden aangesproken omdat dit beeld hem niet aansprak en zoals ik hem vandaag meemaakte geloof ik het laatste, maar ik liet er op volgen dat de belangrijkste persoon altijd jezelf bent, maar ook die uitspraak is best twijfelachtig. En zo ging weer een middag voorbij, een middag waar ik les kreeg van Jan, Jan Timman en mijn gebruikelijke blunder op de club weer gemaakt had. Voor de liefhebber volgt hieronder nog de stelling die nu op mijn ontheffing staat en aldaar wordt gekoesterd.
Wit: K g1, L a3, P f6, pi: c6
Zwart: Kg3, T a4, pi: g5, h4.
Wit speelt en wint...
Aldus schreef ome Willem.
