Toen ik vanmorgen de gordijntjes open schoof, keek ik wel een beetje vreemd om mij heen daar alles er, letterlijk, hagelwit uit zag, de straat, het nevengelegen grasveld en de daken van de huizen. Voorzichtig reed ik de glibberige straat uit naar de doorgaande weg en reed richting Neufchatel terwijl het verschrikkelijk begon te hagelen. Daarnaast bleef het maar aardedonker en ik had toch wel op enig daglicht gerekend, maar zelfs toen ik Neufchatel voorbij was en ik in Les Hayons halt hield bij een zeer oude "Les Routiers" om mij te wassen en koffie te drinken was het na zevenen nog steeds donker terwijl regelmatig stevige hagelbuien uit de lucht vielen. Pas toen ik weer verder ging richting Le Havre zag ik een scherpe afscheiding, links voor mij helblauwe lucht en recht voor en achter mij scherp afgetekend een aardzwarte hagelwolk en zo naderde ik tegen achten mijn eerste losadres even voorbij Yvetot, net opzij van Bolbec waar de handel uit mijn oplegger, voor Afrika bestemd, werd gelost en vermoedelijk via een container verder zal worden vervoerd. Na dit adres de richting opgegaan van de Pont de Tancarville en net voor de brug afgeslagen naar de grote Atlantische Oceaan-haven Le Havre, een haven waar nog tientallen kilometers onontgonnen havengebied voorradig is en het is aan de jarenlange slechte bereikbaarheid van deze haven te danken dat zij niet veel groter is dan zij nu is. Pas halverwege de negentiger jaren is men begonnen goede (snel)wegen naar deze haven aan te leggen. Niettegenstaande dat is het geen kleine haven en de ligging is werkelijk schitterend. Nog niet zo heel lang werd nog de pont de Normandie gebouwd wat zorgt voor een geheel nieuwe "sky-line" van Le Havre. Nadat ik de tweede klant bij het juiste adres had achtergelaten rechtsomkeer gemaakt en weer terug, de oude weg naar Bolbec, Yvetot, Yerville, Totes en zo weer naar Les Hayons, waar de bovengemelde Les Routiers zich bevindt, eigenlijk niet veel meer dan een kruising van twee wegen waar vroeger verkeerslichten waren die aan een kabel hingen dewelke tussen twee palen over de weg was gespannen en deze lichten gingen vaak flink heen en weer, vooral als het hard waaide. De lichten zijn verdwenen en daarvoor in de plaats werd een rotonde aangelegd, maar de Routier is er dus nog altijd. Vervolgens sloeg ik na Neufchatel de weg naar Amiens in en passeerde Aumale en Poix de Picardië en kwam daarna aan op de rondweg van Amiens. Amiens, de stad waar de grootste gotische katedraal van Europa staat, de stad waar de natuurkundige Branly rond 1840 werd geboren, de stad ook waar de schrijver waarvan ik zowat alle boeken las, Jules Verne, lange tijd heeft gewoond en er uiteindelijk is gestorven, Amiens, wat komt van a-bient, tussen twee oevers, want het is over de Somme gebouwd, Amiens, voorheen zo mooi en indrukwekkend als je er op af reed, maar nu omringd door foei-lelijke flatgebouwen en aan de noordzijde afschuwelijke grootschalige industrieparken, en dat alles verbonden met een wederom foei-lelijke ringweg waarbij met het heeft gewaagd om de naam Jule Verne te misbruiken voor één van de viaducten die in de rocade liggen. Na Amiens vooruitgesneld naar Arras, de stad die ooit de schakel vormde tussen Frankrijk en de lage landen en nog maar weinigen weten dat deze stad de vlaamse naam Atrecht heeft gedragen en er zelfs rond 1575 een unie van Atrecht werd gesloten, maar vraag me verder niet met en voor wie, want dat is mij thans even ontschoten. Welaan, de rest was gesneden koek, de grote weg naar Lille, na de grens even een heerlijk knoflookbroodje gehaald op Marke en daarna zo kort mogelijk naar Nederland gereden en zo ben ik vanavond uitgekomen op een eiland wat eigenlijk geen eiland meer is omdat het door de loop der tijd een vaste verbinding heeft gekregen en Zuid Beveland heet, terwijl de stad waar ik mij bevind Goes is, dus daaruit volgt dat de meerderheid van de mensen om mij heen wellicht uit zuinige zeeuwen bestaat. Kom, het is weer mooi geweest. Tot later.
Aldus schreef ome Willem. ---
