Het was weer een prachtige dag vandaag en met genoegen reed ik het hele traject dat vanmorgen vroeg begon in Belfort en vandaar via Maiche naar Morteau alwaar ik in oostelijke richting afsloeg en bij Col de France de grens naar Zwitserland overging en mij in Le Locle vervoegde bij douanedeclarant Grandjean en zoals Andersen in Zweden en Jensen in Denenmarken is Grandjean een naam die in dit gedeelte van Zwitserland, van Le Locle tot Neuchatel, heel veel voorkomt. Bijna iedereen heet hier wel zo of heeft de naam wel in een of andere tak van de familie. Nadat ik bij Granjean klaar was, gelost in La Chaux de Fonds en toen niet door een tunnel maar over de col Vue des Alpes naar Neuchatel gereden en natuurlijk op de top gestopt om met veel genoegen naar de kilometers verderop gelegen Alpen te koekeloeren die met dit weer extra goed te zien zijn. Dat komt omdat koude lucht minder waterdamp kan bevatten dan warme(re) lucht en daardoor in de winter vergezichten beter kunnen worden waargenomen vanwege de geringere aanwezigheid van die waterdamp. Na deze voortreffelijke genieting afgezakt naar Neuchatel dat aan een gelijknamig meer ligt en aldaar aangekomen bleek de omgeving onderhevig aan een aardig dichte mist en voornoemd meer lag er als een monster van Loch Ness bevattend water in alle stilte en serene rust bij. Daarna opgestoomd naar Lausanne waar de mist over was en aldaar langs de noordkant van Lac Leman naar Martigny gekacheld. Vandaar de altijd prachtige bergweg naar Aosta doorkruisd en vervolgens doorgesjeesd richting Milano en vanaf Carisio geheel in de bekende dichte "italiaanse" mist gereden, want in wintertijd staat de Po-vlakte om zijn beruchte dikke en dichte mist bekend. In het donker zie je soms zelfs de strepen op de weg niet meer en juist deze tijd leent zich uitstekend voor vrachtwagendiefstal want de truck eenmaal gestolen is in deze mist voor iedereen onvindbaar geworden. Maar goed, nadat ik ook nog een klantje in Buscate lostte, mijn voertuig neergezet in een noordelijke voorstad van Milano, Novi-Milanese geheten, en mij hier in een voortreffelijke knaagschuur verschanst: de televisie, hier hoog opgehangen, zend een nietszeggend programma uit, iets, wat die dingen trouwens in het algemeen doen en daarom liever de naam kwelbuis verdienen, de meeste chauffeurs zijn al naar hun mandje en alleen ik zit hier met nog een paar eenlingen terwijl het personeel van het etablissement rondloopt in een rode trui met achterop hun naam in witte chocoladeletters zodat ik nu weet dat ik aan Andrea nog twee euro voor mijn genoten versnapering moet betalen. Welaan, ik ga ook maar eens. 's Kijken of het Dafje er nog wel staat met die dikke mist. Je weet hier immers maar nooit!
Aldus schreef ome Willem.
---
