Dinsdag 12 januari 2010 (N.C.).

Zo, aangekomen in een Aosta waar de sneeuw ook al metershoog ligt opgetast en de temperatuur ver onder het nulpunt is afgegleden. Zo onderhand weet je niet eens meer hoe het voelt in een buitenomgeving te verkeren met een bovennulse temperatuur en moet je toch welhaast de conclusie trekken dat de kletsronde in Kopenhagen van pas geleden in praktische zin wel heel snel resultaat heeft opgeleverd en er nu maar eens flink op losgekacheld moet worden om het aanstaande voorjaar nog enigszins van een beetje aangename temperatuur te voorzien.
Doordat ik vanmorgen na het wettelijk aantal rusturen weer vertrok en eerst via Strassbourg naar Eichstetten reed alsmede het franse Huningen aandeed en in beide plaatsen goederen achterliet en vervolgens via een omweg Zwitserland binnenging, ook daar in de buurt van Bern een klantje goederen bracht en daarna doorsjeesde naar Italië heb ik in ieder geval een steentje aan een wat warmere, en dus aangenamere, aarde bijgedragen.
De hele dag somber met een dik wolkendek, een dag om alleen naar andantes te luisteren en de alegro's en vivage's te bewaren voor later. Oh, ja, die omweg, dat kwam doordat ik zag, toen ik na Huninge over de rijn Duitsland in ging, voor de zwitserse grens ongeveer tien kilometer aan vrachtwagens stond (twee rijen dik) en ik in eerste instantie naar Rheinfelden reed om daar de stand van zaken te bekijken, maar toen ook daar eerst op een "stauraum" drie lange rijen stonden en ook daarna voor de grens nog eens een slordige twee kilometer stond (zie foto op het log!), besloot ik dertig kilometer naar het oosten te gaan, naar Waldshut, een klein en aangenaam grensdorpje waar nauwelijks tien vrachtvoertuigen stonden, aldaar de voor Zwitserland bestemde goederen "vrijgemaakt" (sommigen onder de lezers denken bij dit woord aan geheel iets anders) en reed reeds om drie uur weg zodat ik nog op tijd in Bern zou zijn. Had ik in de stau blijven staan, zou ik te laat zijn gekomen met alle gevolgen van dien. Niet alleen had ik pas morgen in Bern begonnen, maar de weersomstandigheden zijn zo wisselend dat ik die dag wellicht niet eens Italië had binnengekomen en ook nog een dag had kunnen verliezen. Bij het naar boven rijden daarnet waren al sterke tekens zichtbaar, het waaide enorm en de weg werd meer en meer wit door opgewaaide sneeuw en soms waren op één rijstrook het begin van sneeuwduinen zichtbaar. Maar goed, de Gran San Bernard zit, met dat beetje omrijden, ook in de tas en morgen gaan we wat adresjes af in Italië. Tot dan.
Aldus schreef ome Willem.
---