Dat gebeurt niet vaak, hoor, dat ik rond middernacht vertrek, maar er was in de buurt van Parijs een bedrijf die om negen uur kennelijk smachtend op mijn handel zat te wachten. Nu denkt leek wellicht dat het dan gaat om zeer hoogwaardig en dringend materiaal, maar niets is minder waar. Het betrof thans een lading watjes om de vaak veel te veel besmeurde damesogen mee te reinigen. Dat daar zo,n haast mee is, is eigenlijk wel wat vreemd, maar goed. In deze week zo tussen kerst en nieuwjaar waan je je op de snelweg Antwerpen - Gent - Kortrijk als reed je er in de jaren zeventig, zo stil is het dan, die snelweg die de boerenslimme belgen met grote visie hebben gebouwd omdat men begin 1970, toen ik hier voor het eerst regelmatig kwam en de tankstations nog in aanbouw waren, de weg (elke richting twee rijstroken) absurd breed had gemaakt met een zeer brede vluchtstrook, alhier pechstrook geheten. Toen de weg door de toename van het wegverkeer van twee naar drie rijstroken moest worden "verbreed" heeft men niet één brug hoeven afbreken terwijl ook de wegbreedte niet hoefde te worden gewijzigd, maar werden alleen de strepen veranderd omdat er voor drie rijstroken ruimte genoeg was. De grens, die ik om drie uur passeerde, was stil en verlaten en zo tufte ik in het holst van de nacht Frankrijk in. Tussen de grens en de eerste tolpoort, al gauw een half uur rijden, werd ik niet een keer ingehaald en ook bespeurde ik niet meer dan vier vrachtvoertuigen, allen op de andere zijde. Na de tolpoorten verder en verder, na een drie kwartier rust de peage bij Senlis gepasseerd en dan richting Parijs Oost, alwaar ik ruim op tijd aankwam. Om negen uur de paniekhandel gelost en toen naar Reims, of eigenlijk naar een klein dorpje in de buurt van Reims, gereden, waar ik vanaf twee uur al aan het stilstaan ben op een tamelijk desolate lokatie. Ik houd trouwens af en toe wel van desolate lokaties omdat het vaak, hoe vreemd, ook zijn charme heeft. Alle gerenommeerde "routiers" zijn nu dicht en heb, naast dat je hier een aardig winkelcentrumpje hebt, mijn toevlucht voor koffie moeten zoeken bij een café waar een volslanke oude mevrouw staat die gevrijwaard is gebleven van de moderne tandheelkunde, danwel dat deze kunde nog niet tot hier is doorgedrongen aangezien ze slechts twee op breuk staande voortanden heeft.
Gelukkig heb ik een paar boeken bij me en luister naar de quattro Stagioni, de vier jaargetijden, van Vivaldi. En voornamelijk maar naar de winter waardoor ik in een sombere bijna depressieve stemming kom en aldus mijn geestesgesteldheid train om wellicht ooit moeilijker tijden goed te doorstaan. Bovendien heb ik inmiddels slaap en de collega die naast mij staat zou zo meteen wel eens de slaap niet kunnen vatten vanwege mijn oorverdovend gesnurk.
En morgen om zeven uur de kar weer volmaken en zo tanen wij naar het oude jaar toe, nog drie, morgen nog twee dagen.
Aldus schreef ome Willem.
---
