Jos zette me er af, tussen het y en het centraal station van Amsterdam.
Jos, een collega van mij die ik reeds ken vanaf omstreeks 1975.
Zoals ik gisteren berichtte vandaag naar de thuisbasis te Amsterdam gekoeteld en daar wat rommelwerk gedaan, opleggertje hier, oplegertje daar en daar ik volgende week vrijaf ben ga ik daarna vaak met de trein naar huis. Ik zit dit zelfs onder het treinrijden te schrijven terwijl we net een goederentrein passeren en ik links van mij de file op de grote weg Amsterdam Utrecht vanuit een ooghoek waarneem waaruit u kunt opmaken dat ik met mijn rug in de rij-richtring van de trein zit en anders dan vanuit mijn cabine alles van mij af zie gaan. Het slot van de rit was dus voorspelbaar, net zo voorspelbaar als een schaakpartij waarbij je in het middenspel een stuk voor komt te staan en als na de promotie van een pion de partij eigenlijk uit is. Rest mij nog even na te mijmeren over de reis, net zoals je over een mooie partij kunt napraten, eventueel met je tegenstander en dan geeft het niet of je gewonnen of verloren hebt, als de partij maar mooi en interessant was en zo ook nu deze reis waarbij mij voor de geest staat de nog immer groene naaldbomen op de Simplonpas die nog geen spoor van herftskleur gaven ondanks de koude. Indien u meent dat naaldbomen altijd groen blijven is dat in dit geval niet zo aangezien het hier larixen betreft waar de Simplon vol mee staat en over enige weken een prachtig goudgeel effect weergeven. Voor de niet-kenners: de Larix is een naaldboom die op grote hoogte kan voorkomen en inderdaad als een loofboom haar blad, zijn naalden verliest. En dan de mooie vergezichten die ik zag vanwege het koude weer waardoor er veel nevel uit de lucht is. Het was dus een aangename reis.
Ome Willem.
---
