Mooi was dat daar in Berlijn aangezien ik om acht uur zoui aankomen om te laden en ik om zeven uur bij de poort stond alwaar een intree betaald moest worden van honderd (!) Euro dewelke ik niet bij mij had en ik bij de poort rechts omkeer moest maken om pas na negenen terug te keren toen e.e.a. Was geregeld om daarna tot de ontdekking te komen dat er pas na twaalven werd geladen wat natuurlijk consequenties had voor mijn rij- en arbeidstijd en voor diegenen die niet weten hoe het in elkaar steekt een uitleg. Als je om zeven uur begint mag je negen of tien rij-uren hebben in vijftien werkuren. Je moet dus altijd ophouden om 22.00 uur. Als ik van de voren weet dat ik pas rond de middag laad, kom ik pas om elf uur en kan dan doorgaaan tot drie uur in de nacht. Gevolg is dat je, als je om zeven uur begint en pas om een uur of vier weg rijdt, je net vier en een half uur kan kachelen en dan is het einde dienst. Allemaal verloren tijd dus en dit alles wegens de immer voorkomende miscommunicatie tussen vervoerder, verlader en opdrachtgever. Welaan daarna over Stendal naar Wolfsburg, het vroegere KF-Stadt (Kraft Freudewagenstadt) geheten waar meer volkswagenwinkels zijn dan supermarkten. Trouwens, de weg tussen Berlijn en Wolfsburg is echt de moeite waard en nagenoeg net zo snel als de autobahn terwijl wij dan tolvrij rijden en geen last hebben van file. Na Wolfsburg over Hanover en Osnabrueck het koninkrijk Nederland binnengereden en aangezien het erg laat was ben ik gelijk gaan slapen. Vandaar dit late bericht.
Vandaag, vrijdag de elfde, een binnenlanddagje. Tenzij er iets buitengewoons voorvalt schrijf ik maandag weer. Vooralsnog een paar zonnige dagen, vooral binnenshuis, toegewenst.
Ome Willem
---
