Op de achterkant schreef ik het reeds; een lezing van mij werd opgenomen, op internet geplaatst en vervolgens gecensureerd. Dat noopte mij tot actie....;
Al was het maar om de duisternis in het licht te zetten.
Aldus....
Geheimzinnig weer; de laatste weken louter noorder- en oostenwind en dat klopt niet.
Kloppen doet het a; weken niet, meerdere jaren zelfs...
Afgelopen week staken we de Rijn over, of beter, Der Rhein, zomaar, op een middendagse week.
Op de achtergrond, in de betrekkelijke verte, een brug waar ik voor het eerst met de fiets rond 1966 overheen fietste, toen nog geen benul had dat het, relatief, nog zo kort na de oorlog was en dat nog maar een half jaar eerder voor verkeer werd opengesteld; de brug bij Rees, die tegelijkertijd gebouwd werd met de nog iets noordelijk gelegen brug bij Emmerich.
Oude herinneringen kwamen weer boven; slechts pennenstreken wist ik me nog te herinneren. Maar zeker, wél de brug terwijl wij dit keer de pont naar de overzijde namen.
Aldus schreef ome Willem
Het moest er ooit van komen; een schaakboek. Inmiddels alweer bijna tien jaar geleden. Het
werden 64 verhalen tussen mei en mei en over de 64 velden van het eeuwenoude
bord.
Dit jaar, samengevoegd en in boekvorm uitgegeven; In één
jaar over 64 velden, al zwervend door Europa, vanaf 13 juni 2016 t/m 15 mei
2017.
Een schaakboek dat eigenlijk niets met schaken van doen
heeft, maar over schaakvelden gaat zodat zelfs dammers het een interessant boek
vinden.
Aldus schreef ome Willem.
Een lange tocht, lang, twee keer reeds meer dan 100
kilometers, in mei, een mooie mei en mijn gedachten dwalen af.
Dwalen af, steeds dieper en vraag me af hoeveel meien er nog
volgen.
Hoeveel er nog resteren; de meien voor mij, de meien voor deze
hopeloos verwarde aarde.
Niet alleen de temperatuur, maar ook de spanningen lopen op;
hoe lang voordat de eerste, mensvernietigende, bom barst?
Een zieke wereld, een zieke wereld, ja, een steeds ziekere
mensheid; sinds vijf jaar lijkt iedereen om mij heen ziek te worden en daarna,
als ultieme consequentie, dood te gaan.
Ik huiver.
Strakblauwe lucht en frisgroene bomen; de natuur is
verbijsterend mooi; de Eeuwige die ook hier niet laar varen wat Zijn hand ooit
begon; ondanks allerlei stupide klimaatalarmen die gevuld zijn met omgekeerde
waarheden. Immers, een leugen kan ook wel eens niet waar zijn.
Maar ’t verblind de zich rechtvaardig achtende mens; hoeveel
onrecht en eigen onzin kan zij verdragen?
Het waait; oosterwind, soms noordoostelijk, al enige weken
en regen blijft uit.
Steeds meer komen er; is dat de rekening die al ruim tachtig
jaar open staat? Ik weer het niet.
Ook niet of dit de laatste mei is. Een laatste mei voor mij,
of wellicht een laatste wereldmei.
En intussen dwaal ik verder door het dikbeboomde bos; en
mijmer over het toen en nu.
Aldus schreef ome Willem
