Op de achterkant schreef ik het reeds; een lezing van mij werd opgenomen, op internet geplaatst en vervolgens gecensureerd. Dat noopte mij tot actie....;
Al was het maar om de duisternis in het licht te zetten.
Aldus....
Geheimzinnig weer; de laatste weken louter noorder- en oostenwind en dat klopt niet.
Kloppen doet het a; weken niet, meerdere jaren zelfs...
Afgelopen week staken we de Rijn over, of beter, Der Rhein, zomaar, op een middendagse week.
Op de achtergrond, in de betrekkelijke verte, een brug waar ik voor het eerst met de fiets rond 1966 overheen fietste, toen nog geen benul had dat het, relatief, nog zo kort na de oorlog was en dat nog maar een half jaar eerder voor verkeer werd opengesteld; de brug bij Rees, die tegelijkertijd gebouwd werd met de nog iets noordelijk gelegen brug bij Emmerich.
Oude herinneringen kwamen weer boven; slechts pennenstreken wist ik me nog te herinneren. Maar zeker, wél de brug terwijl wij dit keer de pont naar de overzijde namen.
Aldus schreef ome Willem
Het moest er ooit van komen; een schaakboek. Inmiddels alweer bijna tien jaar geleden. Het
werden 64 verhalen tussen mei en mei en over de 64 velden van het eeuwenoude
bord.
Dit jaar, samengevoegd en in boekvorm uitgegeven; In één
jaar over 64 velden, al zwervend door Europa, vanaf 13 juni 2016 t/m 15 mei
2017.
Een schaakboek dat eigenlijk niets met schaken van doen
heeft, maar over schaakvelden gaat zodat zelfs dammers het een interessant boek
vinden.
Aldus schreef ome Willem.
Een lange tocht, lang, twee keer reeds meer dan 100
kilometers, in mei, een mooie mei en mijn gedachten dwalen af.
Dwalen af, steeds dieper en vraag me af hoeveel meien er nog
volgen.
Hoeveel er nog resteren; de meien voor mij, de meien voor deze
hopeloos verwarde aarde.
Niet alleen de temperatuur, maar ook de spanningen lopen op;
hoe lang voordat de eerste, mensvernietigende, bom barst?
Een zieke wereld, een zieke wereld, ja, een steeds ziekere
mensheid; sinds vijf jaar lijkt iedereen om mij heen ziek te worden en daarna,
als ultieme consequentie, dood te gaan.
Ik huiver.
Strakblauwe lucht en frisgroene bomen; de natuur is
verbijsterend mooi; de Eeuwige die ook hier niet laar varen wat Zijn hand ooit
begon; ondanks allerlei stupide klimaatalarmen die gevuld zijn met omgekeerde
waarheden. Immers, een leugen kan ook wel eens niet waar zijn.
Maar ’t verblind de zich rechtvaardig achtende mens; hoeveel
onrecht en eigen onzin kan zij verdragen?
Het waait; oosterwind, soms noordoostelijk, al enige weken
en regen blijft uit.
Steeds meer komen er; is dat de rekening die al ruim tachtig
jaar open staat? Ik weer het niet.
Ook niet of dit de laatste mei is. Een laatste mei voor mij,
of wellicht een laatste wereldmei.
En intussen dwaal ik verder door het dikbeboomde bos; en
mijmer over het toen en nu.
Aldus schreef ome Willem
Langzaam. Langzaam dit jaar; traag vangt het nieuwe leven
aan. Door de koele lucht ontspruit het
groen traag, ondanks stralende zonneschijn; de wereld is anders geworden, héél
anders.
De afgelopen jaren hebben een sterke wissel getrokken; een
absurde kanteling teweeg gebracht.
Overal schijnt duisternis, zelfs in het volste licht. Op
schaamteloze wijze regeert er steeds meer onwaarheid en tegenkrachten lijken
nauwelijks meer te werken.
Het gif van de pertinente leugen, die als zogenaamde
waarheid wordt verkondigd, is weerzinwekkend geworden.
Naar mensen met boerenverstand en een nuchtere kijk op de
dingen wordt niet geluisterd: alles wordt beslist door academici die waarlijk
nergens sjoege van hebben.
Tijdens mijn werk als vrachtrijder ervaarde ik het al:
wetten die ons beroep betreffen worden uitgevaardigd door lui die kennelijk
nooit een vrachtwagen van echt dichtbij zagen en daarnaast werd ons beroep uit “kostenoverwegingen”
op listige wijze in Nederland de nek omgedraaid zodat “goedkope” chauffeurs het
werk overnamen en overheden het vrachtverkeer met tol konden belaste.
Zo vergaat het thans de boerenstand; kapot moeten ze, stuk
gaan ze door allerlei niet-bestaande problemen tevoorschijn te toveren en ze daarmee
te verjagen.
Niet-bestaande problemen wordt de bevolking opgedrongen; de huidige
staatspropaganda doet zodanig zijn werk dat een groot deel van de mensheid de
leugens geloven; als ik de tijd die begon met Jerobeam, opgetekend in het oude
Koningenboek waar de vele overheden het volk misleiden tot kunt hadden
verheven.
De weiden staan weer vol, geelgenopt, met paardenbloemen en
dra volgen klaprozen en veel ander schoon.
En ik glimlach met de voorzomer mee.
Aldus schreef ome Willem
 |
| Midden in de bossen, traag ontluikend groen.... |
Geschrokken. Dát
zeker… De dagen, de weken vliegen voorbij; de winter, ja ook de winter
verdween.
En opeens, opeens is het midden April. April 2025
Nee, niet dat ik mij verslapen heb in een winterslaap; de
koude dagen werden goed besteed.
Zo verscheen mijn eerste boek, een boek over de voorgaande jaren, nu op "papier", een heus boek.
Daarom; er was veel werk voor nodig, maar dit boek is er dus toch gekomen. Verkrijgbaar bij Bravenewbooks; een boek vol verhalen, compleet met ISBN-nummer 9 789465 201474. Ook in de reguliere boekhandel te bestellen, maar daar is het aanmerkelijk duurder.....jpg)
%20(1).jpg)
Tijdens het samenstellen van dit boek, het zo veel mogelijk weghalen van schrijffouten, beleefde ik mijn leven, het jaar 2011 voor de tweede keer.
Wellicht dus enig begrip dat ik het hier zo lang heb laten afweten...
Aldus schreef, en publiceerde, ome Willem.....
