Natuur is bloei

een enorme Berenklauw, met evenzo groot blad

ook het bos staat in bloei, het wolvenbos...

Ons Nederlands grimmige wolvenbos....

...en ook witte bloemen

...en ook zij zijn weergekeerd.... 

 

De dubbelwereld

 

Het is stil, windstil en de atmosfeer is drukkend; er hangt onweer in de lucht.

Een droefenis vult mijn ziel en geweten, met name om de vraag: “Waar gaat het, waar moet het heen?”

Alsof ik in steeds meer twee werelden leef waar de ene wereld geen flauw benul heeft wat er in deze nevenwereld plaats vindt.

Zo werd kort geleden een advocaat om volstrekt duistere redenen opgepakt en geblinddoekt afgevoerd en zit nu inéén van de strengst beve4iligde gevangenissen van Nederland, de EBI te Vugt en niemand weet precies waarom.

Wél dat deze advocaat, Arno van Kessel, voor zijn cliënten Mark Rutte, Elbert Bourla van Pfizer, Marion Koopman, Huge de Jonge, Bill Gates en meerdere personen verantwoordelijk voor de -te- verregaande maatregelen tijdens de, wat mij betreft, coronaleugen, heeft aangespannen en dat het proces een kleine 14 dagen na zijn aanhouding in stilte plaatsvond.  Nauwelijks enig mediabericht en juist dat is tekenend voor onze tijd.

Advocaat Arno van Kessel werd met grootschalige politie-inzet gearresteerd. Hij is bekend als vertegenwoordiger van stichting Recht Oprecht, die onder meer genoemde personen voor de rechter sleept vanwege vermeende schade veroorzaakt door coronavaccinaties. De stichting behartigt belangen van mensen die claimen vaccinatieschade te hebben opgelopen en stelt dat zij opzettelijk misleid zijn om COVID-19-injecties te accepteren.

En dat is merkwaardig. Eén van die twee werelden weet dit, wéét dit en is ernstig ontstemd én bezorgd dat dit in ons Nederland zomaar gebeurd, de andere helft weet van, nagenoeg, niets, en áls er al van wordt geweten, dan wordt het gebagatelliseerd dat het om een onnozele, rare advocaat gaat.

In welk een wereld leef ik eigenlijk?  Beide zijn stil, windstil, maar beide tegengesteld stil, totdat het onweer losbreekt. 

Aldus schreef ome Willem 

Dans van Demonen

 Op de achterkant schreef ik het reeds; een lezing van mij werd opgenomen, op internet geplaatst en vervolgens gecensureerd. Dat noopte mij tot actie....;

ik liet het verschijnen in een essay...

Al was het maar om de duisternis in het licht te zetten.

Aldus....

De brug

 Geheimzinnig weer; de laatste weken louter noorder- en oostenwind en dat klopt niet.

Kloppen doet het a; weken niet, meerdere jaren zelfs...

Afgelopen week staken we de Rijn over, of beter, Der Rhein, zomaar, op een middendagse week.

Op de achtergrond, in de betrekkelijke verte, een brug waar ik voor het eerst met de fiets rond 1966 overheen fietste, toen nog geen benul had dat het, relatief, nog zo kort na de oorlog was en dat nog maar een half jaar eerder voor verkeer werd opengesteld; de brug bij Rees, die tegelijkertijd gebouwd werd met de nog iets noordelijk gelegen brug bij Emmerich. 

Oude herinneringen kwamen weer boven; slechts pennenstreken wist ik me nog te herinneren.  Maar zeker, wél de brug terwijl wij dit keer de pont naar de overzijde namen. 

Aldus schreef ome Willem 

Het schaakboek

 

Het moest er ooit van komen; een schaakboek.  Inmiddels alweer bijna tien jaar geleden. Het werden 64 verhalen tussen mei en mei en over de 64 velden van het eeuwenoude bord.

Dit jaar, samengevoegd en in boekvorm uitgegeven; In één jaar over 64 velden, al zwervend door Europa, vanaf 13 juni 2016 t/m 15 mei 2017.

 

Een schaakboek dat eigenlijk niets met schaken van doen heeft, maar over schaakvelden gaat zodat zelfs dammers het een interessant boek vinden. 

 

Aldus schreef ome Willem.

De wereldmei

 

Een lange tocht, lang, twee keer reeds meer dan 100 kilometers, in mei, een mooie mei en mijn gedachten dwalen af. 

Dwalen af, steeds dieper en vraag me af hoeveel meien er nog volgen.

Hoeveel er nog resteren; de meien voor mij, de meien voor deze hopeloos verwarde aarde.

Niet alleen de temperatuur, maar ook de spanningen lopen op; hoe lang voordat de eerste, mensvernietigende, bom barst?

Een zieke wereld, een zieke wereld, ja, een steeds ziekere mensheid; sinds vijf jaar lijkt iedereen om mij heen ziek te worden en daarna, als ultieme consequentie, dood te gaan.  Ik huiver.

Strakblauwe lucht en frisgroene bomen; de natuur is verbijsterend mooi; de Eeuwige die ook hier niet laar varen wat Zijn hand ooit begon; ondanks allerlei stupide klimaatalarmen die gevuld zijn met omgekeerde waarheden. Immers, een leugen kan ook wel eens niet waar zijn.

Maar ’t verblind de zich rechtvaardig achtende mens; hoeveel onrecht en eigen onzin kan zij verdragen?

Het waait; oosterwind, soms noordoostelijk, al enige weken en regen blijft uit.

Steeds meer komen er; is dat de rekening die al ruim tachtig jaar open staat?  Ik weer het niet.

Ook niet of dit de laatste mei is. Een laatste mei voor mij, of wellicht een laatste wereldmei.

En intussen dwaal ik verder door het dikbeboomde bos; en mijmer over het toen en nu.

Aldus schreef ome Willem 

 

Voorjaar 2025

Heerlijke voorjaarskleuren

 

De glimlach

 

Langzaam. Langzaam dit jaar; traag vangt het nieuwe leven aan.  Door de koele lucht ontspruit het groen traag, ondanks stralende zonneschijn; de wereld is anders geworden, héél anders.

De afgelopen jaren hebben een sterke wissel getrokken; een absurde kanteling teweeg gebracht.

Overal schijnt duisternis, zelfs in het volste licht. Op schaamteloze wijze regeert er steeds meer onwaarheid en tegenkrachten lijken nauwelijks meer te werken. 

Het gif van de pertinente leugen, die als zogenaamde waarheid wordt verkondigd, is weerzinwekkend geworden.

Naar mensen met boerenverstand en een nuchtere kijk op de dingen wordt niet geluisterd: alles wordt beslist door academici die waarlijk nergens sjoege van hebben.

Tijdens mijn werk als vrachtrijder ervaarde ik het al: wetten die ons beroep betreffen worden uitgevaardigd door lui die kennelijk nooit een vrachtwagen van echt dichtbij zagen en daarnaast werd ons beroep uit “kostenoverwegingen” op listige wijze in Nederland de nek omgedraaid zodat “goedkope” chauffeurs het werk overnamen en overheden het vrachtverkeer met tol konden belaste.

Zo vergaat het thans de boerenstand; kapot moeten ze, stuk gaan ze door allerlei niet-bestaande problemen tevoorschijn te toveren en ze daarmee te verjagen.

Niet-bestaande problemen wordt de bevolking opgedrongen; de huidige staatspropaganda doet zodanig zijn werk dat een groot deel van de mensheid de leugens geloven; als ik de tijd die begon met Jerobeam, opgetekend in het oude Koningenboek waar de vele overheden het volk misleiden tot kunt hadden verheven.

 Edoch; ondertussen gaat de natuur zijn gang, zij het dit jaar traag.  Bomen worden weer groen het de zomer treedt ons met een glimlach tegemoet.

De weiden staan weer vol, geelgenopt, met paardenbloemen en dra volgen klaprozen en veel ander schoon.  En ik glimlach met de voorzomer mee.

 

Aldus schreef ome Willem

Midden in de bossen, traag ontluikend groen....  

De publicatie

 

Geschrokken.  Dát zeker… De dagen, de weken vliegen voorbij; de winter, ja ook de winter verdween.

En opeens, opeens is het midden April.  April 2025

Nee, niet dat ik mij verslapen heb in een winterslaap; de koude dagen werden goed besteed.

Zo verscheen mijn eerste boek, een boek over de voorgaande jaren, nu op "papier", een heus boek.

Daarom; er was veel werk voor nodig, maar dit boek is er dus toch gekomen.  Verkrijgbaar bij Bravenewbooks; een boek vol verhalen, compleet met ISBN-nummer 9 789465 201474. Ook in de reguliere boekhandel te bestellen, maar daar is het aanmerkelijk duurder....

..en op de achterkant van de cover staat wat informatie over dit boek, het moge duidelijk zijn dat ik er best trots op ben en realiseer me dat het alweer zo lang geleden is dat ik met verhaalschrijven begon

Tijdens het samenstellen van dit boek, het zo veel mogelijk weghalen van schrijffouten, beleefde ik mijn leven, het jaar 2011 voor de tweede keer. 

Wellicht dus enig begrip dat ik het hier zo lang heb laten afweten...  

Aldus schreef, en publiceerde, ome Willem.....