Een enerverende afgelopen tijd alwaar ik in diverse streken te vinden was.
allereerst vertrok ik, niet alleen, met het voertuig naar Frankrijk, voor een weerzien in de Beaujolais, voor een paar rustige dagen in de alpen, althans dat was het plan, ware het niet dat ik reeds vanaf de eerste dag, of beter, vanaf de eerste nacht in Chalon sur Saône, door een naargeestiger kiespijn gewekt werd. Ondanks dat reisden we verder, genoten in de morgen van het uitzicht vanaf de bergrug van de Beaujolais waarbij de kiespijn afnam en togen daarna naar Annecy waar we enkele nachten zouden gaan overnachten.
Inmiddels was het de zestiende juni en terwijl in de late avond bij een heldere lucht Venus, Jupiter en Saturnus tegelijk aan het firmament te zien waren en na middernacht, wanneer Venus achter de horizon verdween, Mars zich in de Boogschutter liet zien, ontwaakte ik rond drie uur in de morgen met een wang die door een pijl doorstoken leek. Niettegenstaande deze, overigens matige, kwelling stapten we in de morgen op de fiets om het schitterende meer rond te fietsen vergezeld door een heerlijk verwarmende zon. Echter de dikke wang bleef terwijl ook de kiespijn weerkeerde.
De volgende dag besloten we terug te keren; gelijk ook de Duitsers honderd jaar tevoren zich voor een groot deel, na het tevergeefs gewaagde Marne-offensief, onder leiding van veldheer Erich Ludendorff zich in Duitse richting terugtrokken; de Grote Oorlog zou nog enkele maanden voortduren; mijn kiespijn enkele dagen.
Teruggekeerd zat ik reeds de volgende dag in de tandartsstoel waar de arts met twee assistenten in alle hevigheid mijn laatste verstandskies uit mijn kaak rukten waarna enkele dagen napijn en een elke dag wa meer slinkende wangdikte volgde; nochtans besloten we terug te keren, deels terug te keren naar Frankrijk en bleven in het noorden, in de streek waar zich een groot deel van de Grote Oorlog had afgespeeld, hangen: Laon, en reisden via allerlei kleine dorpjes richting Vouziers en verder via Stenay en Montmédy naar het oosten totdat we via het Luxemburgse land in het Duitse Trier aankwamen.
De tijd vorderde, de maand |Juli liep al op haar laatste weken wanneer we de afgelopen week de Nederlandse provincie Drenthe bezochten. Drie dagelijkse fietstochten van ruim zestig kilometer deed de licht-pijnlijke wang weer tot normale proporties terugkeren.
Orvelte, Rolde, Nooitgedacht, Beilen, Hoogersmilde en een bezoek aan, jawel, Oude Willem waar zich in de bossen een gedenkteken bevindt voor vliegers van een Canadees vliegtuig dat op die plek op 22 november 1943 is neergestort.
Het betrof een vliegtuig maakte deel uit van een eskadron van meer dan 700 vliegtuigen dat Berlijn als doel had en dit vliegtuig was rond half vijf in de middag opgestegen in Engeland en werd rond 19.00 uur neergeschoten door een Duitse nachtjager. De zeven bemanningsleden, jonge kerels, kwamen erbij om het leven.
Via een tussenstop in Friesland keerden we terug, maar bezochte afgelopen zaterdag, op de laatste dag van juni 2018, ter afsluiting het eiland Kaag waar die dag in een koel vertrek een schaaktoernooi voor meisjes tot 15 jaar werd gespeeld terwijl buiten de zonnewarmte de overhand had.
Inmiddels, een kies armer, begon de maand juli, een maand waarin voor mij drie toernooien te wachten staan; het vervoeren van goederen lijkt steeds veder weg te raken.
Alleen op de achtergrond, in herinnering, denk ik er nog dagelijks aan terug. Missen doe ik het niet, en zeker niet als kiespijn, maar dat is natuurlijk weer wat dubbel. Immers: wie kiest er voor kiespijn als er een keuze is?
Aldus schreef oude Willem.
