Met nog een laatste reis deed ik voor de laatste keer Het Franse landschap, dat zich kleurde en geurde in haar eerste bloesems, aan. Een blik op Parijs, de Noord-Franse glooiingen, een oversteek over de Loire, Sézanne en een laatste maaltijd bij Jojo aan de Frans-Belgische grens.
Daarnaast heb ik mij er de laatste tijd op toegelegd mijzelf zo veel als mogelijk is digitaal te ontmantelen; wellicht dat ik ook dit blog van mij af laat drijven; de oneindige zee, de volstrekt oneindig lijkende internetzee in; wie zal er over honderd, tweehonderd jaren 't nog koesteren?
Afgelopen week: het voertuig stilgezet; een wilg gezocht maar niet aangetroffen zodat het stuur zich nog steeds in de stuurhut bevind.
Bovendien: het schrijven valt me de laatste tijd even wat zwaar; en wellicht dat ik zo nu en dan de draad weer even op pak. Maar neen: met de vracht op pad zal vanaf vorige week verleden tijd heten: even nog, vrijdag de dertiende, nota bene! Vrijdag stond ik voor 't altijd welwillende voertuig waarmee ik reeds zoveel had beleefd, wees in haar richting en sprak tot een omstander: "Dit wás mijn voertuig" waarna ik afscheid nam en voor een laatste keer salueerde.
En inmiddels zet ik de ontmanteling door; prijs mij gelukkig dat ik een sport beoefen waarbij de mobile telefoon uit moet staan. Zo ver gaat dat dus.
En buiten kleurt de lucht hemelsblauw; slechte een verre witte baardwolk tekent zichzelf in de verte als een geheimzinnig eiland; voor digibronnen onbereikbaar. en ik verlang ernaar zo'n wolk te zijn.
Aldus schreef ome Willem
