Neem een tijger zijn strepen af en het is geen tijger meer. Ontneem van een driehoek zijn benen; waar bleef de driehoek?
Een lange reeks verhalen, achtereenvolgend. Oude collegae verdwenen achter een onuitwisbare horizon of dreigen er achter schuil te gaan en met hen ook de oude verhalen.
Een eerste keer dit jaar; maar ook alweer een week geleden: op zoek gegaan naar de oude paden; zo mogelijk: afgelegen gewesten.
Een eerste dag met zonnig weer: langs Charleville-Mezieres en Vitry naar Montbard waarbij ik weer eens terug was in de Bourgogne, wellicht de meest spannende wijnstreek van Frankrijk; die nacht was mijn eerste nacht in Frankrijk dit jaar met een nachtelijk uitzicht op de lichten van Chalon sur Saône.
Onderweg tastte ik de verhalen, beproefde het waarheidsgehalte: de mens als driehoek waarvan bekend is dat ze uit zes delen bestaat: drie hoeken en drie benen.
De volgende dag trok ik de bergen in: de Jura, een deel van de Savoye: de Mont Blanc en dan gene zijde: Aosta en wederom, op weg naar de grootste stad in Lombardije waar ik, kort ervoor, de eerste Italiaanse nacht doorbracht: Arluno, en onder vakgenoten meer dan bekend.
Op een enkele uitzondering na: wanneer van twee driehoeken slechte drie kenmerken gelijk aan elkaar zijn, dan zijn ze ook gelijk op de drie andere kenmerken, en dat ik merkwaardig.
Kan ik het begrijpen? De wegstervende echo aan het einde van de verhalen? De mens lijdt aan een merkwaardige fenomeen die pas in een volgende generatie wordt begrepen. Soms begrepen.
De daaropvolgende dag: via Bergamo naar een klein gehuchtje tussen Bormio en Tirano, door het lange Valtellinadal met aan twee zijden hoge, voorname reuzen en ruim 100 kilometer lang. tot aan de voet van de Mortirolo, Mazzo di Valtelinna . Tijdens een voorafgaande pauze zette ik me een ogenblik op de fiets en trachtte de Mortitolo, zo goed als 't maar kon, te beklimmen; echter niet lang, want reeds bij de tweede bocht bleek dat mijn krachten sterker waren dan de crank die onder mijn voortgebracht geweld pardoes in tweeën brak en ik al lopend terugkeerde naar het trouwe Dafje
en nadat ik later wat in Mazzo geladen had voor het Gelderse Hoevelaken keerde ik de stevens en golfde het dal weer uit en voor de tweede keer die dag snorde ik langs het Lago di Como en tegen dat het donker de aarde weer als rustplaats koos passeerde ik Lecco en vlak voor Milaan vond ik voor de tweede keer dit jaar een Italiaanse rustplaats.
Het uit zich op steeds breder terrein: de ontkenning van de tijgerstrepen; het vernietigen van de hoeken en benen van de driehoek: steeds meer tracht de moderne mens zich uit te drukken in termen die niet bestaan terwijl ze de benen ontkent. En zelfs de hoeken!
Terug, maar eerst naar het zuid-westen van Milaan en dan naar de oude stad Torino, bij ons Turijn genoemd en nog was 't niet af. In de late namiddag bezocht ik beroepshalve Prirocco, net even buiten Alba, boven op een berg en later keerde ik via Asti en Santia weerom en nog voor de sneeuwval wist ik -reeds was de duisternis gevallen- Chamonix, waar ooit, in 1924, de eerste Olympische winterspelen werden beoefend.
De verhalen gaan, al sterven ze langzaam weg, maar tegen de bergwanden is hun echo nog fris als een waterval te horen in een crisis verkerend Europa; in een economische, politieke en morele crisis verkerend Europa, louter omdat ze de hoeken en de benen van de driehoek willens en wetens ontkennen; louter gehanteerd door wellustelingen; wellustelingen tot macht.
De vrijdag snorde ik het oosten van Frankrijk door; langs Arinthod en Orgelet, Epinal en Nancy en kwam voor sluitingstijd aan in het Luxemburgse Wemperhard en onder een flink wassende maan en steeds meer naderende koude sliep ik op een stille parkeerplaats nadat ik de inwendige mens enigszins had versterkt met een voortreffelijke maaltijd.
De volgende dag kwam ik weer thuis: als het gedrag van mensen opeens de levensnorm is, verdwijnen de benen van de driehoek. Met rasse schreden: de hoeken vernietigd. Opkomst van de zelfvernietiging. Aporia!
De driehoek is niet meer en zelfs de tijger ontkent zijn strepen.
Aldus schreef ome Willem
