Even breekt de zon door en zet de witbesneeuwde daken in een zachtrode gloed; een eerste sneeuwdag dit jaar, meteen na de eerste kristalmorgen.
De bezetenheid neemt toe; een mens gevuld met een boze geest; wie zal dat nu nog kunnen ontkennen?
Honderd jaar geleden; 8 december 1917, de dag dat de slag om Jeruzalem een aanvang had; de geallieerden tegen het Ottomaanse Rijk. Honderd jaar later mept een van de duivel bezetene de ruiten in van een Joods restaurant in Amsterdam; wederom om de naam Jeruzalem.
Nog slechte een eenling, allerminst verward, want hij wist exact wat hij deed, maar het geeft wel een in- en doorkijkje aan na-oorlogsen hoe het er, 79 jaar geleden, in Duitsland aan toe is gegaan: hoe de Joden zich moeten hebben gevoeld toen massaal hun ruiten stukgeslagen en hun goederen geroofd werden.
Angstaanjagend wanneer men een bezetene tekeer ziet gaan; in beslag genomen door een satanische macht; haat, Jodenhaat schreeuwende: als al het geloof in G'd betwijfeld wordt; het bestaan van duivels kan toch, na het aanschouwen van zoveel geuit gruwel, toch onmogelijk meer ontkend worden.
Enkele sneeuwwolken drijven, thans leeg, langzaam voorbij; de avond is niet ver meer.
Amsterdam was nog moeras; zelfs Germanen waren er nog ver weg toen de stad waar men zich zo ongelofelijk druk om maakt reeds hoofdstad was. Hoofdstad van een volkje dat, ondanks eeuwenlange vervolgingen, nog steeds vrolijk rondhuppelt en altijd hebben veracht om veracht te worden.
Nog vier dagen; op dinsdag na zonsondergang, wordt de eerste kaars van de menora weer ontstoken; teken van licht en een nieuwe tijd: de geesten die de bezetenen vulden zullen bezit nemen van zwijnen en zich in de diepste diepten van de zee werpen.
Aldus schreef ome Willem
