Eind september; de dagen werden korter en nog even gelijk aan de duur van de nacht'een dag naar Keulen dat in het Duits als Köln wordt geschreven en waar ik even voor iets onbenulligs als twee hoofdletters verwisselen naar de eveneens Duitse rechtbank ging waar een tolk, in het Duits een Dolmetzer genoemd, op mi zou wachten maar niet kwam waardoor de onafhankelijke en eerlijke procesgang een aardig deuk ontving.
Voor de detailgeïnteresseerden: een verwisseling van een D en B op een zogenoemd tolkaartje waarvoor ik werd staande gehouden op het moment dat het hele traject reeds was afgelegd; waar eveneens duidelijk was dat ik ter goeder trouw handelde; en ook dat er voor betrokken traject was betaald en ik desalniettemin men aan mij toch een boete wenste op te leggen van veertig euro's; de wettelijke gekheid ten top, maar daar liet i mij een reisje naar Keulen niet ontnemen.
Voordat ik de rechter en rechtbank Köln vanwege de oneerlijke procesgang én de afwezigheid van de mij toegezegde Dolmetzer had gewraakt, pendelde ik met het door mij meegebrachte rijwiel door de eeuwenoude stad: immers lag de rechtbank, zoals viel te verwachten, binnen de zogenoemde milieuzone en kon daar met mijn oude voertuig niet komen.
De stad, in de oorlog bijna geheel verwoest op de oude DOM na; het was te zien dat de wederopbouw eigenlijk in een té modern toenmalig jasje werd gestoken en terloops, of eigenlijk terfiets en geheel bij toeval, rolde ik langs het pand van het oude Keulse water, de Eau de cologne, ook bekend onder een voormalig huisnummer van de producent: Glocknergasse 4711 en in Nederland als otoklonje wordt uitgesproken.
Geurstoffen in 85% alcohol, vervaardigd naar een goed bewaard recept, ooit ontwikkeld door de Italiaanse "geurmaker" Johan Farina en later overgenomen door een Franse eigenaar die de geurstof verkocht vanaf zijn huisnummer 4711 en die het de naam Eau de Cologne meegaf.
Frisse, misschien wel een té frisse geur voor een stad waarin rechtspraak toch wel een erg muffig verloop kreeg.
Aldus schreef ome Willem
