Vol met de meest fascinerende kleuren; herfst.
Vorige week nog een aangename reis tot aan de voet van de Pyreneeën; tot aan Limoux, ja, nog een klein dorpje verder: Loupia.
Afgelopen week tot halverwege het Franse land: tot nog voor Saint Etienne, maar dit keer zonder fototoestel.
Twee Franse weken; steeds kortere dagen en twee reizen gevuld met de nodige heimwee: misschien wel twee laatste reizen tot aan en tot over het Centraal Massief.
Merkwaardig: een soort afscheid; ongelofelijk ook. Eerst een reis via Troyes en Moulins; gelijk ook de tweede reis, de reis van vorige week een aanvang nam. Maar daarna scheidden de wegen zich: de eerste week snorde ik via Clermond-Ferrand naar Carcassonne, bij de tweede reis via Roanne naar het voornoemde Saint Etienne.
Wellicht nog een laatste keer langs de oude Gustave Eiffelbrug; en dit keer over de grimmige brug bij Millau.
Later in de week de Languedoc afgestroopt naar wat pallettern met teruglading en aan het einde van de week langs Montelimar, Nouga, en misschien ook wel weer voor de laatste keer.
Terug langs gebaande wegen; in tegenstelling tot afgelopen week waar ik via Epinal naar Saint Dizier, en later nog verder westelijk, naar Parijs reed en vandaar terug naar huis ging.
En terwijl in Nederland een nieuw soort kabinet werd geïnstalleerd kwam ik afgelopen vrijdag weer terug naar huis. Dit keer geen poëtisch verhaal, geen geschiedenissen, geen opvallende feiten dan allen dit: vooralsnog heb ik genoeg geschiedenis geschreven. De kleuren, de vele herfstkleuren zullen het vertellen.
Aldus schreef ome Willem
