Het was de oude weg van Barcelona naar Madrid waar je bij Mora d'Ebre de Spaanse rivier de Ebro oversteekt; een nog Catalaans stadje dat bereikt wordt door een prachtige dubbele boogbrug over de rivier en waar ook de Spaanse burgeroorlog zijn sporen heeft achter gelaten; het is de weg naar Alcañis, onder Zaragoza langs en waar ik alweer een week geleden onder begeleiding van fantastische zonneschijn en heerlijke winterwarmte, zo'n 16 graden, net voor de Coll del Mora in Gandesa aankwam om goederen voor Nederland in de nog lege oplegger te laden; goederen die overigens, na enige informatie bleek, reeds door een andere vrachtvervoerder waren opgehaald waardoor ik de schitterende weg weer terug reed; onverrichter zake, dat wel, maar 't was een prachtige reis geweest.
Hoewel pal naast elkaar, is het toch een wereld van verschil; de velden d- en e6; e6, het veld pal voor de zwarte koningspion, altijd een hachelijk veld als dat door de witte stukken onder vuur kan worden genomen; het veld heeft bijzonder karaktertrekken gelijk alles en iedereen dat met een e aanvangt; een veld ook dat soms een aardige Franse kleur heeft; het veld e6, in deze tijd, een veld van Ella Bella, waar de zwarte partij zich meermaals goed mee heeft kunnen verdedigen.
Inmiddels was het nieuwe jaar begonnen; reeds de tweede januari rolde ik via België het Franse noorden binnen waar de wereld door rijp wit getekend bleek; langs bekende en geijkte paden; langs nog gesloten pleisterplaatsen; een eerste reis van 't prille jaar waar ik, met steeds beter en minder wit weer wederom tot Moulins wist te komen.
In de schaduw van een zwarte pion; zo ligt het veld e6 er vanaf het begin bij; vooralsnog zonder status, zonder directe betekenis; maar niet zodra het spel begint, komt ze stilligend in beweging. E6 op de e-lijn, soms bestookt door een loper indien ze op één van de vele diagonalen komt. Soms ben ik, als zwartspeler, somber over 't veld, soms ook ruik ik juist via dat veld mijn kansen; nee: e6 is niet het gemakkelijkste veld onder de vierenzestig.
Starend in de oneindigheid: vanuit Moulins naar Millau waar ik de hoogste brug boven de wolken zag liggen; in de middag langs de Middellandse zee en zo rolde ik een dag later Spanje binnen; weerzien met de aan de grens gebouwde winkelcentra die de indruk geven dat in vergelijk met Frankrijk er alles meteen veel goedkoper is en in zekere mate is dat ook wel zo; in de nacht een halve maan tussen vissen en walvis en op de morgen die volgde liet ik net ten zuiden van Barcelona een geheel complete lading achter en was de kar, op mijn fiets na, leeg. Waar zijn de momenten? Waar de achtergedachten? Geveld op e6?
Nee, toch niet. Niet ondanks, maar dankzij e6 reisde ik verder, in tegengestelde richting; bij Castelldefels nog de bergen in; een paletje hier, een paletje daar en ook toen het licht zich achter de westerse hoogten had teruggetrokken haalde ik ten noorden van de Catalaanse hoofdstad nog meer goederen op. Die avond eindige ik weer tussen de enorme winkels van de begrensde winkelpanden.
Tijdens de maaltijd schouwde ik naar anderen, bijna allemaal vooringenomen door moderne tijdslurpers waarvan ik voor een groot deel afscheid nam; "mobiel"-internetvrij door 't leven blijkt opeens enorme charmes te bezitten; alsof de waarde van veld e6 opeens weer wordt geherwaardeerd; als afgeslagen en uitgevoegd vanaf de elektronische snelweg waarmee een nieuw landleven een aanvang neemt.
Hoeveel kansen zijn er op veld e6 en, niet onbelangrijk, voor wie? Wie een tijdslurpend schemaleven leidt, of liever, lijdt, zal dat onbekend blijven. Schud ik het hoofd; tot aan Lyon bleef het aangenaam; daarna kwam ik in minder gezellig weer terecht, maar desalniettemin bleef de reis aangenaam; nog enkele keren liet ik paletten in de oplegger toe terwijl ik in steeds noordelijker richting reisde; besloot de snelweg geheel links te laten liggen: via Saulieu en Chatillion sûr Seine kwam ik uiteindelijk ook weer bij de grens met de –voorheen- Zuidelijke Nederlanden.
Zal ooit iemand het begrijpen; waarom nu juist veld e? e6?
Zaterdag, Seneffe, een adresje dat ik zowaar op dat ongelegen moment van goederen kon voorzien waardoor ik in de avond thuis terugkeerde en de eerste reis van 't jaar werd beëindigd; regen, ijsregen, natte sneeuw en vlagen wind en langzaam wordt het helder. Warrige dagen volgden; dagen als in Scipio's droom als mars en venus zich koesteren nabij de waterman en de maan steeds voller wordt; een blijde mare, geplaatst tijdens veld e6, Ίκαρος bij Ιδομενέας; Ίκαρος en Ηλεία: ik schrik, en verbijsterd hoor ik de woorden van de dromer: "Risolver non osa, Confusa la mente, Che opressa si sente da tanto stupor" terwijl ik het merkwaardige veld voor de koningspion blijf aanschouwen: 0110, of 1001, de val van Icarus, Igoné en Beethovens tiende symfonie waarvan alleen de schetsen van bewaard bleven, op veld e6, gemarkeerd, als altijd terwijl de koningskroon het veld overschaduwd, niet te vangen en niet geschikt voor de onnozele tijdslurpers.
Aldus schreef ome Willem
