Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

woensdag 31 augustus 2016

De bergrug

Hevige klanken, sterke strofen, het pianoconcert dat tussen 1809 en 1811 moet zijn samengesteld door zijn dove meester; heimwee en worsteling afgewisseld met serene rust en geluk werd voor het eerst in leipzig gehoord, een virtuoos e-nummer.

Zoekend naar de juiste lijnen, spelend reigend, noot aan noot; opmerkelijk dat zo ontzettend weinig mensen, zelfs nog niet de edelsten onder ons, het verband ontdekte tussen het spelen en het spel.

Ondertussen, zo doet vermoeden, rolde ik reeds het Franse land weer binnen, langs, ja wederom, langs en door velden waar het koren keurig werd afgemaaid; land, omgeploegd land, klaar voor de suiker.

Naderbij komt ze; het geheim met haar oplossing: sinds Beethoven's vijfde in e-flat verscheen bij de eerste zet veelvuldig de pion op e4, met alle gevolgen van dien; ze werd, in de voortgang van de geschiedenis, met d4 de voornaamste beginzet; gelijk de e-klank lange tijd overheersend als eerste klank werd aangeslagen; muziek en schaken hebben veel, alles gemeen, ook op een zwoele augustusavond.

Zowaar, een klein stuk traject dat ik nog niet kon; Rodez-Villefranche-la-Rouergue; zullen er nog veel volgen? De onmetelijk blauwe lucht boven mij wist het niet te vertellen; eveneens niet de spaarzame wolken.

Midden op de dag; Viaduct de Garabit, de oude spoorbrug waar ik via de weg enkele keren onderdoor kwam en wederom: adembenemende vergezichten van en naar enorme bergruggen die al eeuwen voortdromen; in de verte cirkelt een enrome vogel haar rondjes en in één oogopslag overzie ik het rijk van ontelbare insekten, wurmen, rupsen en vele andere dieren; edoch alleen die éne onttrekt zich niet aan mijn oog.

Eenmaal de partij begonnen, begonnen met e4, dan is 't een zoeken hoe het verder moet; op de achtergrond klinkt de piano die het overpeinzende middenstuk vertolkt en achter de schermen schuilt de meester die zijn werk nooit hoorde klinken.

De middagzon, veld e4, opgeschoonde akkers aan beide zijden van de weg. In caussade draaide ik de stoffige parkeerplaats op; binnen is het sjofel, donker en oud; een eenvoudige uitvoering van de vijfde zou er goed bij passen, maar in plaats daarvan schreeuwt wat Frans publiek onverstaanbare klanken.

Huiver vervult mij; e4, het centrum, het e-pi-centrum, 22/7, ja, zelfs in voedsel brengen e-nummers nogal wat teweeg. Dan volgt het laatste deel; het wordt in bes gespeeld, meer dan een paardensprong dus gaat het over een toren of loper; een dame wellicht?

De zetten, de klanken, de opbouw, de afbraak; de partij eindigt, de muziek sterft weg. Maar het veld, veld e4 is gebleven, evenals de bergrug die ik in de verte zie.

Aldus schreef ome Willem.
.