Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

woensdag 15 juni 2016

Het realiteitverlies

Soms, na een lange rocade, vlucht een koning naar dat witte vakje; een enkele keer om de eigen pion op a2 rugdekking te verlenen; het vakje, het witte vakje b1, vertrekpunt van één van de witte paarden en soms, heel soms, begint een partij vanaf hier met de beginzet Pb1-c3. De indruk bestaat dat in de strijd het veld b1 een grotere rol speelt dan het voorgisteren besproken veld a1.


Leccio del Corno is één van de ongeveer vijftienhonderd olijvensoorten en in de morgen bezochten we eeuwenoude gaarden van deze olijf waar een producent één van de beste soorten olie uit vervaardigd. Vermoedelijk hebben de Italianen hun culinaire vaardigheden van de oude Etrusken geleerd, geerft wellicht.

Zoals velen de schoonheid van het schaakspel, bewust of onbewust, overnamen van de afgelopen week overleden Viktor Kortsjnoj, die, hoewel hij nimmer de wereldtitel veroverde, wellicht tot de meest actieve en beste schakers ooit behoorde; kwam voor drie "landen" uit (Nederland, Sovjet-Unie en Zwitserland) en had daarin, voor zover ik weet, alleen Yoseph Porath als voorbeeld (Duitsland, Palestina en Israël).

Het minime, maar o zo grote verschil tussen de twee glazen: de eenzame viool die de twee orkestpartijen overbrugt in dat geheimzinnige vioolconcert van Ludwig dat hijzelf als onaf bestempelde; later is de vioolpartij zelfs tot pianopartij omgezet. Met andere woorden: zelfs voor de schepper van de vioolbrug was de grootheid van de tonen teveel geworden; wellicht vanwege de voorafgegane acht paukenslagen, eveneens eenzame paukenslagen; een eeuw later trachtte Mahler nog terug te keren, deed een uiterste poging in de stilte van zijn huis te Toblach, maar een kleine honderd jaar vergroving door de man van Beyreuth uit Leipzig deed reeds zoveel schade dat ommekomst niet meer mogelijk bleek; fascinerend: ook hier dat minime verschil tussen de eenzame viool uit der Titan, maar dat daardoor juist hemelsbreed werd; het is steeds weer diè kloof tussen wat de mens is en wat hij tenslotte moet worden.

Een merkwaardige omslag in 't weer;
zuiden- en oostenwind streven om de heerschappij tussen Grosetto en Livorno, over de vlakte langs de Tyrreense zee. 'T is reeds koeler en wellicht is er ook regen op komst in de streek waar diverse cactusachtigen nog prachtig in bloei staan en ook hier de langste dag naderd; de zon die over enkele dagen tegen de scharen van de kreeft stoot en de omkeer weer inzet.

Het is de poging tot zelfverwezenlijking van velen geweest die steeds weer dat enorme minime verschil hebben ingezet, maar zelfverwezenlijking is onmogelijk omdat hoe meer de mens er naar streeft, ze steeds onbereikbaarder wordt; dat maakt het verschil tussen de twee glazen, de slagen en zelfs de schaakzetten zo groot, ruiken ze, horen ze, zien ze er miniem uit; dat is de realiteit en het is niet ongevaarlijk het heden, het verschil, van zijn realiteit te beroven!

Op de langs de vlakte gelegen berghellingen nabij Bibbona troffen we het eerste chianina-vee aan; enorme reuzen van koeien, wederom een erfenis uit Etruskische tijden en in sprankelende stilte duiken we de boeken in met om ons heen de mooist denkbare omgeving; spannende, veelzeggende boeken, want de mens heeft geen enkele behoefte aan een spanningloze toestand; integendeel!

Zelfs reeds gevorderd in 't omvallen van de ogenblikken en de afgrijselijke wisseling van de tijden kan een paard vanaf b1 vertrekken. Niet ongevaarlijk en niet zonder risico, dát zeker niet maar ook hier geldt dat zo'n paardzet een wil-tot-betekenis is; dat is geen geloof, maar realiteit.

Het geluid van een eenzame viool overbrugt wederom een diepe kloof tussen twee uitbarstingen van het grote orkest; plotseling raken de vingers van de violist even de c-snaar aan, twe kwartnoten, net op 't moment dat het paard vanaf b1 vetrekt, alsof de speler "naar c3 en niet naar a3" bedoelt; dan barst het orkest weer los en is het antwoord aan de tegenpartij terwijl ik aan mijn half gevulde glas snuffel: een geur aan de goede kant van het minime verschil treed mijn neus binnen; een zeldzaamheid in een tijd van verloren realiteiten; even flitst Viktors markante gezicht mij in herinnering en ik nip.

Realiteitverlies door cultuurafbraak; inferieure muziek, wijn en schaakzetten of wat daarvoor doorgaat.

Aldus schreef ome Willem.
.