Een tweedaagse tocht voerde over besneeuwde bergen naar de uiterst zonnige kust voorbij Livorno; weerzien met mensen die ook een jaar ouder werden; het leven is een constante van elk ogenblik een keuze bepalen; die eenmaal gemaakt blijft ze achter in de geschiedenis als onherroepelijk.
Links onderin, een zwart vakje en doorgaans omschreven als a1, niet te verwarren met A1, dé A1, de weg, snelweg van Amsterdam naar Hengelo en verder, maar a1, het zwarte vakje waar in de beginstand één van de torens van wit staat opgesteld, het vakje ook dat soms gebruikt wordt als promotieveld voor een zwarte pion die in een partij de overkant bereikt.
Bijna twee weken gingen voorbij; behoudens wat plaatjes verscheen er niet veel op het blog, maar inmiddels is er een einde gekomen aan de onzekerheid. Maar zodra er een einde komt aan onzekerheid, komt er onmiddellijk onzekerheid over het einde.
De meeste lezers, de meeste mensen, bevinden zich nog in hun ganzenbordleeftijd, leven voort, met vallen en opstaan, in drie ovale vicieuze cirkels en komen aan, áls ze er al aankomen, vaak na diverse worpen, op vakje 63. Dan wordt het bord, het ganzenbord, verlaten en vangt men aan op de 64 velden; uit met het gedobbel!
Het ruizen van de golvende zee, het eindeloze, aangename ruizen wordt voortdurend verstoort door een ijsventer met een ijskar op rupsbanden die tracht de aandacht op zich te vestigen met primitieve oerwoudgeluiden waarbij een irritante bas de oren tergt en de oorzalvende zeeruis overstemt; een gillende stem die als een duivelse mantra in herhaling valt; versterkt snaargetokkel; gelukkig heeft het ijskreng rupsbanden en verdwijnt na een poosje uit gehoor; het golfgeruis geneest weldra het onzichtbare.
Soms volgt een verhulling door op sinistere wijze een houtgeur toe te voegen dat de geur en smaak van andere toevoegingen opheft; maar 't blijft dan toch naargeestig merkwaardig spul; een verkeerde zet in een pas begonnen partij; nooit immers begint een partij met een zet vanaf a1!
Bijzonder, twee mensen, twee keuzen, keuzen die een wereld maken van veschil; zoals de twee glazen, zo vlak naast elkaar. De toren op a1, ingeklemd tussen paard en pion, kan doorgaans in de eerste zetten niets doen, maar eenmaal bevrijd kan ze overal, op elk vakje dat vrij is, op horizontale en verticale wijze komen op voorwaarde dat niets haar rechte baan belemmert. Vakje a1 komt men niet veel tegen in de notatie; in korte notatie soms in 't geheel niet. Afgelegen, a1, afgelegen en weinig in gebruik genomen.
Elke dag wordt de scheurkalender dunner; elke dag valt een volgend blad af; een dag waarin we ons leven weer opnieuw zin kunnen geven of met onzin vullen; opnieuw een miniem verschil, zoals de twee glazen met wijn, a1 en A1, ruis en herrie. Het meest onzekere staat op de onafgescheurde blaadjes, maar is voor een groot deel afhankelijk van keuzes, onze keuzes die gemaakt gaan worden. Dagelijks wordt de onzekere kant van de kalender dunner en dunner; maar anderzijds: de afgescheurde blaadjes kunnen worden bewaard. De dag die geweest is vormt een dag vol gemaakte keuzes die onherroepelijk werden; een blaadje vol aantekeningen die wijzen op een wil tot betekenis; een stapel geleefde tijd die met de dag dikker wordt.
De keuze welke wijn, de keuze welke zet; genoeg!
De dagen die geweest zijn zijn de zekerste vorm van zijnswijze.
Aldus schreef ome Willem.
.
