Tien dagen was 't stil; tien dagen stil over 't wonder; soms schrijft men met stilte meer woorden dan bij het uitrollen van duizenden letteren; is 't ook niet zo dat het meeste tussen de regels, onverbloemd, vermeld is?
Op g8, vooralsnog, 't laatste wonder, een tweede keer zelfs nadat zo ongeveer op elk achtste vakje van a tot en met g wel eensgelijks geschiedde.
Intussen maakt men zich tot zelfs in een klein stadje, een kleine vijfhonderd kilometers benoorden Parijs, druk over zogenaamde democratische verkiezingen aan de andere zijde van de Atlantische oceaan, een keuze tussen de twee stripfiguren Donald en de Katrien Duck van de Steets, ene Hilly terwijl we inmiddels wel weten dat er altijd diegene wordt gekozen die we, zeker achteraf, niet wilden.
Het noorden van Frankrijk, groen graan en geel koolzaad; het mozaïek in 't wijdse landschap: geelgroen, witzwart of donker en lichtbruin, even en oneven; het begon immers op g3 en via h6 belandde het, eveneens, op g8 terwijl 't begin begon op b4, op de damevleugel nog wel.
De wonderen op g8, de priester en de lynx kwamen van e5 en g5; tussen de f- en a-lijn; de namen geven geen verbinding; Aaron en Féline op g8, het voorlaatste veld.
Verbijsterend is de tijd; in de oude kweekschool op de Plantage Middenlaan werd inmiddels het holocaustmuseum geopend; de professor, meer dan zeventig na de over hem uitgesproken doodstraf toen hij zich daar als schoolhoofd bevond, bezocht het reeds, de professor, aangekomen voor de tweede keer op a6.
De dagen verglijden; aan één zijde heeft het bord zes velden, daarnaast, links, een torenveld, een zevende veld en rechts, wederom een torenveld, een achtste veld; er blinken schitterende overeenkomsten.
De riethalmen, hoge riethalmen met sierlijke pluimen buigen langs de beekvallei, maar breken niet door de wind. Met raadsels omgeven dool ik verder, ver weg van huis; wie toch, wie verstaat zijn geschiedenis?
Wat was er ook alweer op c3; of op e5 geschied; welk drama op e5 toen het veld zo plotseling bestreken werd door de doodsvijand?
Koude, frisse dagen, maar doorgaans draait de wind en blijft het altijd verleidelijk om op f3 en f7 te offeren voordat een loper of paard het veld bewaakt; zelfs na het zien van een vergezicht houd men nog tal van vragen over. Verklaarde wonders bestaan niet. Tien is ze nu; en hij net de 64 velden gepasseerd.
Het dal van de Saône, in de verte, links, de hoge bergen en rechts de Côte d' Ore, lentegroene bossen, vreemde geuren; afwezig bestudeer ik de wolken boven 't landschap, Dijon voorbij, en weer zie ik riethalmen.
Aldus schreef ome Willem.
.
