Langzaam vervagen de contouren; een steeds wederkerend verslag van de reis zou aan overdaad ten ondergaan en inmiddels zijn we vier dagen verder; vier dagen dat ik toefde in de streek rondom Schengen, het Luxemburgse dorpje waar ooit een grenzeloos besluit werd genomen.
Rondom Schengen, maar dat moet ruim worden gezien; van Nancy tot even voorbij het Duitse Mainz en reeds ben ik alweer nederland binnengerold.
Om ons heen een wat koel eindevoorjaarsweer dat echter een betere, zeg zomerse, kant opgaat; en verder is 't groen, overal groen om ons heen en daarbij; het is de laatste week voor de jaarlijkse vakantie dat ik op pad ben; desalniettemin zullen er zo nu en dan toch nog berichten van mijn hand verschijnen, al zijn het nog slechts eindberichten: ik streef naar nog vierenzestig, voor elk vakje één en dit is daar dan de eerste van.
Het zal wellicht vreemd zijn dat er na de vierenzestig misschien wel geen berichten meer verschijnen en dat dit blog op zeker moment onaangevuld, als een paar stevige blonken wrakhout, in de oneindige digizee stuurloos rond blijft drijven, zo nu en dan opgemerkt door een toevallige voorbijkomende vagebond; dan spreekt men ooit van het blog dat geweest is en er nog steeds is; ziehier: er geweest zijn is ook een vorm van zijn, en vooralsnog de meest eigenlijke vorm van zijn en dat zal zeker gelden voor de miljoenen, misschien wel miljarden berichten die als ontelbare druppels dolen in een oneindige oceaan die geen grenzen heeft.
Aldus schreef ome Willem.
.
