Van meet af aan werd het volk, eenmaal een volk geworden, gehinderd een volk te blijven; reeds in het oude Egypte, waar het enkele eeuwen verbleef en zich aldaar tot een volk ontwikkelde, deed de Farao een poging: alle nieuwgeboren jongens moesten verdronken worden in de Nijl; de ironie echter verteld van een jongetje, ook aan de Nijl afgestaan en gelegd in een rietmand die er door de dochter van diezelfde Farao werd uit gevist en die juist diegene werd die als leider met zijn volksgenoten Egypte verliet, op weg naar 't land van melk en honing en wat elk jaar in herinnering wordt geroepen, een slordige vierduizend jaren reeds; dit jaar, eind april, weer.
De Anjou, een dagje dolen door de Anjou. Vanuit Amiens kwam ik via Chartres en Tours aan de zuidzijde van de Loire nadat ik in Blois de laatste goederen had achtergelaten. Vanaf vanmorgen bezocht ik een paar kleine dorpjes en haalde her en der een paletje op. De eerste nabij Angers, de laatste te Richelieu waarna ik de grill terug naar 't noorden wendde.
Eeuwen later, tijdens de kruistochten, heeft datzelfde volk het zwaar te verduren gehand; met duizenden werden ze over de klink gejaagd met als reden de meest absurde argumenten; en laatst nog, een slordige zeventig jaar terug, toen een nare snorremans in Duitsland een bizarre (on)menselijke theorie er op nahield wat iets te maken had met ras en bodem; inmiddels kent een ieder wel het getal van de zes miljoen.
Terug, inmiddels, te Parijs, de metropool die kort geleden, gelijk Brussel, te maken kreeg met bloedige aanslagen. Europa in 't hart getroffen; enorm onheil wordt over de unie uitgegoten; verontwaardiging, verbijstering, maar hoe selectief is zij? Het volk, het Oude volk, had en heeft er bijna dagelijks mee te maken en er zijn er nogal wat die dat eigen schuld noemen zonder de vraag van de Euroschuld onder ogen te -willen- zien.
De nadagen van onze beschaving; met een mengsel van ongeluk, verblijding en weemoed besef ik mij het voorrecht door dit Europa te reizen, te sterven, want reizen is immers, voor wie de aarde onmiddellijk aanschouwt, steeds een weinig doodgaan.
De tijd trekt een horizon waarin onze tijdgebonden blik niet kan komen, maar wat achter die horizon ligt heeft een grotere invloed op ons bestaan dan we beseffen, want helaas is het zo dat wij 't verleden beoordelen met het idee van 't hier en nu.
Het zal nu twee en een half duizend jaar terug zijn dat er een hoveling van Xerxes een poging waagde; toen een deel van 't volk op en rond de burgt Susa woonde; de onverlaat had een hekel aan één van hen en daarom, vond hij, moesten allen worden omgebracht en daartoe raadpleegde hij enkele magiërs die de datum voor de collectieve volkerenmoord vaststelde op de veertiende van de maand adar, maar de weg van de boosdoener liep uit op zijn eigen galgendood omdat hij buiten De Waart rekende; op de veertiende van die maand bungelde Haman zelf aan de galg terwijl het Oude Volk de poging tot moord manmoedig afweerde en waar elk jaar aan met grote vreugde aan wordt teruggedacht tijdens het lotenfeest dat bij 't invallen van het duister zijn aanvang nam.
Poerim 2016. Morgen ga ik op zoek naar koekjes, zandkoekjes met chocolade, ronde, oorvormige chocoladekoekjes dan deel ik mee in de vreugde; Hamansoren zijn zelfs na 2500 jaar nog niet over datum.
Aldus schreef ome Willem.
.
