Rond zes uur; nabij Brussel in tegengestelde richting de eerste file van 't jaar waargenomen en langzaamaan lijkt het vrachtverkeer de wegen weer te vullen; de eerste Polen en Roemenen zijn reeds weergekeerd.
Onderweg uitgestrekte groene velden; vooral tussen Epernay en Sézanne, zo viel mij op terwijl de Seine bij Nogent sûr buiten haar oevers trad: kolkend en bruingrijs trachtte de rivier het neestortende regenwater naar elders af te voeren; minder zichtbaar was 't bij de Loire. Kennelijk viel er stroomopwaarts weinig of niets; immers bij Gien kroop ze bedachtzaam en bescheiden tussen de zandbanken voort.
Waar precies, weet ik niet, maar onderweg werd ik overvallen. Overvallen door een cocktail van melancholiek, weemoed, heimwee en verlangen gelardeerd met een mengsel van eindig en oneindigheid, werd getroffen door de vele, vele eeuwen die ook hier voorbij gingen terwijl steeds dezelfde zon, maan en sterren hun gezichten over het al dan niet bewolkte aardoppervlak lieten en laten schijnen; van de velen die ik gekend heb en het jaar 2016 niet alhier ingingen; het mysterie van dood en leven, ja, van dood óf leven.
Het laatste stuk; door de bossen, waarvan veel eiken, van Aubigny naar Vierzon; juist daar eindigde de regen en de wolken; scheen een hinderlijk verblindende lage zon door de voorruit; edoch: het had ook iets behagelijks; alsof zingende engelen met een boodschap zich door de bomen, over de weg scheerden zoals de waarheid hinderlijk en aangenaam is.
Denk, bedenk toch, mens, wat tot uw welzijn dient; geld noch wijn, goud noch goederen en evenmin uw en mijn vele reizen noch de beste maaltijd doet ons aan het eindige ontsnappen. Daar is meer, of nee, juist minder voor nodig.
Wie zegt dat gij, of ik, het einde van 2016 halen? 'T is immers minder zeker dan ons "dit" kabinet.
Opeens is daar de overval; de overval op 't leven van de niet mis te verstane vijand.
Aldus schreef ome Willem.
.
