Vorige week; veel wedstrijden bekeken en nagespeeld en de wereld om mij heen vergeten. Bijna vergeten, niet helemaal natuurlijk.
Vrijdag al, had ik even de sfeer geproefd; het die dag aangevangen toernooi bezocht en, samen met nòg iemand een speler opgezocht die we bijna vijftig jaar hadden gezien noch gesproken; ene Dick of Dik, uit mijn, uit onze, middelbare schooltijd en wiens naam ik op de spelerslijst had zien staan; een merkwaardige ontmoeting tussen de schaakstukken en spelers, en heel bijzonder.
Voor wie het nog niet duidelijk is: deze week bevinden we ons in Wijk aan Zee, voorheen de gemeente Wijk aan Zee en Duin, een dorpje ingeklemd tussen zee, duinen, een natuurpark en de zogenaamde Hoogovens, thans bekend onder de naam TATA-steel; slechts één weg biedt toegang tot het dorpje, een dorpje dat elke jaar twee weken lang in het teken staat van de schaaksport; in elke horecagelegenheid zijn. Schaakborden én spelers te vinden en in een grote hal worden enkele toernooien afgewikkeld met steeds rond de vijfhonderd schakerlingen en achterin, op een podium, worden twee wereldvermaarde wedstrijden gespeeld tussen 24 topspelers in twee groepen; daaronder de Nederlandse dameskampioen, Anne Haast die met een onfortuinlijke start begonnen is; eveneens als onze Nederlandse verwachting voor de eindzege; Anish Giri die met een nul begon, maar daarna twee halfjes scoorde.
En thans, in het acht en zeventigste jaar van haar bestaan; terwijl alle grote meesters mij reeds voorgingen; van Max Euwe, Bent Larsen, Jan Timman, Gary Kasparov en Anatoli Karpov tot aan Magnus Carlsen aan toe, speel ik ook een keer mee; ingedeeld, vooralsnog, in een groep van rond de veertig schakers van bepaalde sterkte terwijl ik, reeds aangezeten in die groep, op het laatste moment werd verzocht plaats te nemen in een sterkere groep; de reden(en) waarom werd niet gegeven.
Wel duidelijk was dat ik het zwaar zou krijgen; hoewel... Het begon met verlies van een pion, daarna gevolgd door een niet te versmaden kwaliteitswinst doordat ik een loper tegen een toren kon ruilen; door uiterst nauwkeurig spel kon ik het minime voordeel vasthouden hoewel de stelling onder druk kwam te staan totdat ik een volstrekt onnodige fout maakte; mijn toren en paard zó situeerde dat daartussen, op dat éne tussenliggende vakje de tegenstander zijn loper kon zetten en ik daardoor een stuk verloor; op dat moment, met een toren tegen twee lopers, een tegenstander met een vrijpion, een hopeloze stelling en ik hield het voor gezien; bood de tegenstander uit Limmen mijn hand en een Texels biertje aan; ik volgde in het spoor van Haast en Giri; de nul was een feit.
Inmiddels heeft het daglicht de omgeving met haar steeds wederkerend licht gevuld; nog één keer blik ik over de zich immer voortrollende zee. Dan begeef ik mij naar de ontbijtzaal.
Dat het vandaag meer dan een nul moge worden. Voor Anne, Anish en mij.
Aldus schreef ome Willem.
.
