Inderdaad, ik liet het sloffen, afweten, of erger; ik verzaakte; liet het, niet zonder oorzaak, voor wat het was; pas toen de wegen weer hadden geroepen. Toen pas.
De laatste wedstrijd in Wijk aan Zee; Anne zou weer gaan verliezen en ik bood, achteraf, wat te snel, remise aan wat door mijn tegenstander werd geaccepteerd en terwijl we in het café van De Mondriaan wat na-analyseerden kwam internationaal schaakverteller Hans Böhm en-passant langs om aan ons wat uitleg te geven, wat we fout deden en wat niet en ach, de vierkamp was voorbij en met twee remises en een ervaring rijker verlieten we de andere dag de oude vissersplaats; bezochten met vrienden oud-Noordhollandse glorie: Alkmaar, Oudorp, Sint-Pancras, Beverwijk en de Egmondse abdij; al mijmerend doken we even de zestiger jaren van de vorige eeuw in.
Inmiddels hadden de Franse wegen geroepen; zich hardop afgevraagd waar ik bleef en in het afgelopen weekeinde las ik dat Anne twee winsten op rij boekte terwijl de Praagse David Navara het knap van Fabiano Caruana won, maar de wegen hadden weer geroepen met een roepstem waaraan ik geen weerstand bood.
Opeens, voordat ik het zelf begreep, doolde ik weer door de donkere nacht Antwerpen en Brussel voorbij, sliep een paar uur op de Belgisch-Franse grens en denderde daarna verder door oplopende temperaturen; dubbele cijfers in Januari en in gedachten ging ik terug naar die merkwaardige 23e, een dag met vele gezichten, de dag dat mijn oudste dochter jarig is, dat ook, maar op de 23e overleed Superbertus, Bertus van Soest, gelijk met mijn collega Joop, nu alweer drie jaren geleden; een jaar ervoor, ook op de 23e, werd het wijnfenomeen Helmer Otterman levenloos in zijn huis nabij Auxerre gevonden en met al die gedachten rolde ik voort over de weg naar Reims en Sezanne; door kleine dorpjes waar door de aanhoudende zon oude heimweedampen zich fluisterend vanuit de gevels zich over het wegdek vernevelden en daar ik onderweg was was het geroep van de wegen veranderd in een ootmoedige glimlach terwijl ik op weg was naar het stadje waar in het jaar 273 op zestienjarige leeftijd Kolumba werd onthoofd omdat het meisje weigerde met de zoon van de Romeinse keizer Aurelius te trouwen; welnu, dan weet de lezer meteen dat ik op weg was naar Sens, Sens aan de Yonne en waar zich de oudste gotische kathedraal bevindt.
Groene golvende akkerlanden; een stille januaridag, en tijdens het lossen werd de negentien graden aangetikt. Toen een stukje terug, weer door met heim en wee gevulde wegen, vooral in de oude dorpjes;
heimweedamp weegt immers zwaarder dan ademlucht.
Aldus schreef ome Willem.
.
