Zonder file langs Antwerpen en bij aankomst aan de Franse grens was 't nog donker; de kortste dag is weliswaar geweest, maar de nachten zijn nog lang. De eerste klant, lossen in Lesquin. Daarna het oorlogsgebied in, want zo mogen we het gebied tussen Duinkerke en Calais onderhand wel noemen. Vanaf Lille rolde ik door de lichtglooiende vlakte, passeerde de Wouwenberg en Kassel, voorheen Cassel en speelbal van Frans- en Vlaamstaligen en waar de later strengcalvinistische Pieter Datheen het levenslicht zag.
Vreemd landschap, met merkwaardige namen; Arnéke, en ik volgde even de Peene, zag Zuytpeene en Nordpeene en kwam nog voor de middag aan in Loon-Plage om er goederen af te leveren voor doorvoer naar wellicht de verst Franse bestemming; Nouméa op Nieuw-Caledonië en misschien wel goederen voor wat inheemse Kanaken.
Terug, nog even terug richting Lille, dit keer via Steenvoorde en Dikkebus, Vlamertinge en Ieper, langs de slagvelden van de Grote Oorlog; langemark-Poelkapelle waar, honderd jaar terug, de gifgasaanvallen reeds zijn vele doden hadden geeist terwijl de soldaten rond deze tijd, de tijd van kerst, met tegenzin van de militaire leiding het kerstbestand zolang mogelijk trachtten te rekken; zo hier en daar lukte dat to ver in januari.
Moeskroen, of, Mouscroun, een Waals stadje op het grensgebied tussen Henegouwen en Vlaanderen; tijdens de taalgrensvaststelling van 1961 behorend bij Vlaams Hainût maar thans vrijwel Waalstalig, al zijn nog steeds alle straatnamen in twee talen aan de gevels te lezen; aldaar terugladen en het kon, laat in de middag, nog.
Anderhalf uur, ouderwets, snelwegkarren in de spits die er in zo'n laatste week van het jaar niet was; geen files, geen opstoppingen en rond zeven uur was ik terug in Nederland, net over de "streep" en waar ik bleef staan om de nacht door te brengen.
Nog even, en we kunnen de jaarcijfers laten zien.
Aldus schreef ome Willem.
.
