Hoeveel mensen hebben mijn site bekeken?

dinsdag 15 december 2015

De eenzaamzee

Timide, en vroeg donker; nog voor vieren trad schemering in. Kale bomen, en nog steeds voortrazend verkeer, alsof daar nooit meer een einde aan komt.

Een tijd lang vulde een directe zon met licht de dag; later vanachter een grijze deken. Tussen kale takken een blauwpaarse gloed. Droge lucht vol onbestemd verlangen.

Eerst twee adressen ten oosten van Stuttgart die ik nog in de morgen in de Moerdijk in de oplegger liet zetten en vervolgens urenlang tussen vangrail door, via Venlo de "61" op, de snelweg die ooit de vlaaienbaan genoemd werd omdat er zoveel limburgers gebruik van maakten; limburgers, ja, Nederlanders werden schaars op die route. Zoals overal voor een groot deel vervangen door Oost-Europeanen.

Met argusogen ga ik ze, waar mogelijk, voorbij; de Roemenen, Polen, Bul- en Hongaren die per kilometer minder salaris ontvangen dan dat de tol kost; het Europa dat bevoorraad wordt door slaven.

Inmiddels gaat het riskante Draghispel door; miljoenen biljetten worden bijgedrukt en een geschiedenis waar niets van geleerd werd herhaalt zich. Hoelang zoeven we nog met zovelen over de weg? Hoeveel winters nog?

Tussen Heilbron en Stuttgart sla ik af en rol richting Backnang; vandaar reis ik naar Korb, een eerste adres en kom om zeven uur aan; vind er een parkeerplek voor de nacht.

Wanneer. Wanneer breekt het zich door? Wanneer gaat het volk beseffen dat er met haar gespeeld werd? Ach, volk. Er is geen volk meer. Volkeren werden massa, een zee van eenzamen.

Losse moleculen die geen stof meer vormen.

Rijp om te imploderen.

Met somberheid geslagen tracht ik de slaap te vatten.

Aldus schreef ome Willem.
Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel van T-Mobile