Rond de veertig zetten, dan is 't meestal wel uit en een aanzienlijk hoeveelheid partijen eindigen zelfs voor hun veertigste zet en daar wordt doorgaans een totale tijd van drie uur voor gegeven; echter daarentegen zijn er heel wat bij die ver over de veertig gaan. Soms meer dan honderd zetten waarbij opperste concentratie van de spelers wordt gevergt.
En bij tijd en wijle lijkt het er op dat ik onderweg met een dergelijke partij bezig ben; met een uiterst langdurig eindspel inclusief steeds weer onverwachte wendingen; een weergaloze, bijna eindeloze, reis. Rode gloed over het gebergte tussen Spanje en Frankrijk.
Het was, trouwens, helemaal een zonnige dag. Even ná Lyon een beetje morgendauw, maar verder had de zon de overhand; kreeg ik een weemoedig gevoel bij 't zien van de onverstoorbare top van de Ventoux en doolde tussen de wijngaarden, olijfbomen en lavendelvelden nabij Nyons, snorde onder grillige platanen door bij Gignac en kwam daarna tussen twee wijd uiteenliggende bergruggen terecht; het gebied tussen Bordeaux en Narbonne en rolde bij een vallende avond vanaf Carcassonne zuidwaarts, naar Limoux en ontving een fascinerende gezicht, een visioen gelijk over de achter elkaar liggende bergen, opaal gekleurd door de lage zon waarbij enkele wolken parelend oplichtten, antwoord gaven aan 't lichtspel met de bergen; een vergezicht over wellicht meer dan honderd kilometers waarbij men gemakkelijk in vervoering raakt; even leek het of ik ging voort terwijl mijn wielen het asfalt niet raakten en vlak voordat ik Limoux bereikte zag ik door de inmiddels bladloze platanentakken mijn vriend de maan; ik stak mijn duim tegen hem op. Rondom mij rose-rode wijngaarden; een laatste lichtgevende wolk. Het eindspel en het was net alsof ik tijdens de laatste stroven van het tweede deel van Ludwigs') eerste pianoconcert in de extra speeltijd een goede, misschien wel winnende, pionzet zag.
Aldus schreef ome Willem.
Ludwig, von Beethoven uiteraard.
.
