Vanaf Canada, steeds verder naar 't oosten, steeds verder; langs Groot-Brittannië, en dan nog verder.
Maandag, nog voor maansondergang al op pad, en terwijl een heldere maan wegdook ik 't westen, waren reeds Jupiter en Mars aan de oosthemel geklommen, en Venus pal erachteraan: de lange avonden en donkere morgens maken 't somber; evenwel sterren en planeten, mitsgaders een bijna volle maan maken veel goed; een gespannen boog van de Orion.
Pas ver in de middag kwam de lading uit Canada in Amsterdam aan; een volle container die werd overgeladen in de oplegger waarmee ik de goederen nog verder naar 't oosten breng. Inmiddels is 't weer koud geworden; een kilte is over 't noorden van Europa neergedaald.
Vanmorgen vertrok ik van huis en spoedig bereikte ik de oosterbuur, raasde over een lang stuk weg waar ik talloze herinneringen tegenkwam; gaat het nog? Gelaten stormde ik verder; voor de derde of vierde keer wordt de weg Oberhausen-Köln rigoureus veranderd; flitsen van de oude situatie projecteer ik op de nieuwe en voor de tweede keer zie ik dat de borden veertig bij de Katzenberg zijn weggehaald en dender met honderd naar beneden.
Na Frankfurt am Main stuur ik 't voertuig de binnenlanden in, pal naar, juist, in oostelijke richting, dwars door de Spessart waar ik de eerste winterse omgeving zag; snorde eenzaam over een lange zwarte slang die zich kronkelde door het sneeuwwitte landschap tussen de vele kale eiken- en beukenbomen die het gebergte rijk is door.
Later volgde het geheimzinnige Figtelgebergte, eveneens wit en daarna zou 't landschap wit blijven, ondanks de invallende duisternis. Rond het avonduur kwam ik aan voor de poorten van Eger, Cheb; een bijna volle maan tracht het dunne nevelgordijn te slechten en angstvallig kijk ik om me heen of ik geen hond zie; luister naar het afwezige gehuil van wolven.
Honden, nee, nu even niet. Morgen nog verder naar 't oosten. Met hondenbrokken uit Canada.
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel van T-Mobile
