Vergramd, vergrimd; 'k las 't van de gezichten die ik tegenkwam; de Fransen zijn tot op het bod getroffen. Gekrenkte trots en chauvinisme, voelbare spanning; ik snorde door onder een enorme sombere wolkendeken waar geen einde aan leek te komen.
In een koffiehuis nabij Chaumont las ik 't op de gezichten; later ook bij kennissen te Belleville; tussen de mensen onderling een ontdane, onvoorspelbare sfeer. Stel ik 't mij voor, of ademt alles om mij heen werkelijk onbehagen?
Eindeloos somber; het aanzicht van de heuvels; het bruin, het kleurige bruin en rood van de herfstbladeren maakte plaats voor 't grijs, grijsbruin van kale takken en daarboven: eindeloos uitgestrekt, maar daar kwam een einde aan.
Net voor Dijon; van verre, zonnestralen dwars door 't grijs streelden ze de verre heuvels van de Côte d' Ore; links van me een zonovergoten wereld en in de vroege avond tekende de hemel zich met een stille, zingende maansikkel; ergens vermoed ik een sprankje.
Laat op de avond hef ik mijn ogen nog eenmaal op naar de bergen terwijl de maan reeds is ondergegaan en vraag; "Wéten de Fransen nog waar ze de hoogste bijstand van kunnen verwachten?"
Aldus schreef ome Willem.
.
