Voort ging 't weer; nadat ik uit de Cantal terugkeerde; het geheimzinnige Cantal, hooggelegen in 't midden van Frankrijk, deel van het oude Auvergne, geboortestreek van de Markies de la Fayette (Brioude) en zaterdag in Amsterdam van lading wisselde, vertrok ik weer.
Dit keer meer oostelijk, door de Ardennen en een deel van Lotharingen gevolgt door de Doubs waar het stralend weer was.
Een route overbekend, voor mij althans. Epinal, Lure, Beaume les Dames, Pontarlier; in schitterend zonnig herfstweer, waar de zon, tokkelend op haar eigen stralen, de bruingeworden bladeren steelde en bespeelde waardoor onhoorbare klanken de diepste sentimenten van mijn meer dan menselijke geest tot leven wist te roepen; zowaar, het werd meer dan twintig graden.
En dan, onderwijl, 't besef; de dramatische toestand. Het meest fnuikende is dat de gemiddelde mens niet tot nauwelijks beseft in welk een dramatische, ja, ellendige toestand ze zich bevind: zelfs ouderen maken verre reizen en ik zie ze zelfs in draaimolens klimmen; als een soort verdoving en om maar te vergeten, vergeten terwijl de tijd maar kort is. Het houd mij, bij al die laatste zetten, gedurig bezig want Chronos, de tijd, haalt ons allen in.
Het andere land; Zwitserland, wist ik binnen de Europees afgesproken tijd te bereiken; steeds koudere en langere nachten zijn ons deel; toch hoorde ik in het onhoorbare zonnesnarenspel gespeeld op hele en halve noten en vallende kastanjes ritmen van de eeuwigheid, een tijdloos perk dat nooit in Chronos armen vallen zal.
Aldus schreef ome Willem
.
