Onderweg was ik, vanuit het noorden en via één van de vele wegen naderde ik de stad met een geschiedenis van meer dan 2700 jaren, de stad volgens de legende ontstaan door Romanus, één van een tweeling die door wolven groot gebracht werden en op de plek waar nu de stad is, tweelingbroer Romulus doodsloeg; althans, zo leerde ik het in de vijfde klas van de lagere school.
Aan de oostkant bevond zich het losadres en aldaar ontdeed ik mij van de laatste goederen die nog in de oplegger aanwezig waren; daarna parkeerde ik het voertuig en fietste in vogelvlucht naar het centrum en langs de voornaamste toeristische trekpleisters; verwonderde mij erover dat er zoveel mensen belangstelling hebben voor al die oude, voornamelijk stenen, aftandse rommel zoals het gehavende Colosseum uit het jaar 70 en -schandalig!-gefinanciert uit de opbrengst van de plunderingen van Jeruzalem terwijl de grote steenkolos vooral gehavend werd door twee middeleeuwse aardbevingen die hun werk niet afmaakten.
Rijen dik, zelfs eind oktober. Overigens: het was schitterend weer en het leek op een kortstondige terugkeer van de zomer. Natuurlijk; ik moest ook even naar de dwergstaat Vaticaan en fietste om het hele land heen; vergaapte me een poosje aan de enorme menigte op het grote plein voor de Sint-Pieter die zijn replica op éénderde van de ware grootte in Oudenbosch heeft en constateerde dat Papa, de Paus, niet thuis was hoewel het venster van zijn werkvertrek open stond. Een tijd lang fietste ik tegen het verkeer in langs de oever van de Tiber en daarna kwam ik voor de tweede keer langs het witte erepaleis ter ere van de eerste koning van Italië, Vittorio Emanuel de Tweede waarop aan weerskanten godin Victoria aan de teugels van een quadriga staat.
De minnares van Mars en haar vierspan zijn wel meer te bewonderen; onder andere op de Brandenburger Tor te Berlijn en de eerste die zich met een vierspan liet afbeelden was de als wreed bekend staande Nero. Terug fietste ik langs Tra- en Hadri-janus en parkeerde mijn rijwiel tegen het statuut van Cesar voor een fotootje. Trajanus kennen we nog van de boog in Benevento en als onderwerper van de zonen van Ismaël, de Nabateëers; Hadrianus van zijn lange muur tussen Engel- en Schotland waar hij naar schatting negenduizend man ter bewaking beschikbaar had gesteld. Ook toen dus werd het met belastinggeld gesmeten.
Nog even terug, nadat ik tijdens de oversteek via een prachtige brug over de Tiber naar het indrukwekkende paleis van Hadri wuifde, langs het colosseum; het merkwaardige theater waar naar schatting meer dan vijfhonderdduizend mensen het leven lieten; relatief overigens weinig Christenen die immers voor de bouw door Nero gruwelijk werden omgebracht. Vespasianus liet het colos bouwen juist op de plaats waar een meertje was dat ter ere of door Nero was aangelegd; juist ook om de herinnering aan Nero uit te wissen.
En zo fietste ik de oude stad weer uit, op zoek naar de truck, zette de fiets in het fietsenhok en ging op weg, terug in noordelijke richting, nu via een andere weg die naar Rome leidt, de eeuwenoude Via Cassia en tijdens de avondschemering passeerde ik Viterbo, een stad, ooit woonplaats van Pausen, waar ook de "nieuwe" Paus gekozen werd; edoch tijdens een kiesronde rond 1200 die meer dan 1000 dagen duurde, sloot de bevolking de kardinalen op en zette ze op water en brood om de keuze nu maar eens te bespoedigen.
Dat lukte. Een langsreizende pelgrim, Tebaldo Viscontini uit Piazenca werd naar binnen gehaald, tot priester geweid en maar meteen als paus gekozen en nam de naam Gregorius X aan en zijn eerste daad was de instelling van het conclaaf; nam het idee van de ongeduldige burgers van Viterbo over en sindsdien komen bij de stemming voor een nieuwe Paus de kardinalen bijeen en krijgen louter water en brood net zolang totdat een nieuwe Paus gekozen is en nooit duurde het meer zolang als de meer dan duizend dagen van weleer.
Viterbo, de stad ook waar een kerstkind werd geboren; Natalina werd op 25 december 1874 geboren en werd reeds vroeg zangeres; leidde een onstuimig leven, had, ondermeer, een korte "affaire" met een Russische Tsarenzoon, zong vele opera's en oratoria waarvan slechts een enkele opname bewaard gebleven is; slechts drie of vier 78-toerenplaten zijn bekend terwijl ze in haar tijd uiterst vermaard was.
Natalina Cavalieri, doorgaans kort Lina genoemd, zong vele keren in Cosi fan Tutte en de andere Ponti-opera's en moet een absolute top-sopraan geweest zijn. Na alle onstuimigheid werd zij tijdens de Tweede Wereldoorlog onbezoldigd ziekenverpleegster in een ziekenhuis te Firenze dat in februari 1944 werd gebombardeerd en waarbij zij om het leven kwam. Haar lichaam werd nooit gevonden.
Niet ver van Viterbo, richting Sienna, aan de Via Cassia, parkeerde ik 't voertuig. Met voelbaar de ruim dertig fietskilometers over de lichte Romeinse glooiingen nog in armen en benen; alsof ik voor 't eerst een quadriga had gemend.
Aldus schreef ome Willem.
.
