'T viel nog mee; niet veel meer dan drie uur en toen was ik van de spullen af; en daarna rolde ik voort, van Tortona richting Boulogna waar ik bij Piacenza op de snelweg A-1 terecht kwam, de snelweg Milano-Napoli waar acht jaar, van 1956 tot vier oktober 1964, aan werd gebouwd en door de toenmalige Italiaanse president Antonio Segni rijdend in een rode Lancia flaminia 335 Presidenziale werd geopend; het was, zeker in die tijd, een huzarenstukje van formaat geweest:
Vijftien miljoen arbeidsdagen, bijna 900 bruggen en enkele tientallen dwars door de bergen geboorde tunnels, vijfmiljoen kubieke meter beton, meer dan 750 kilometer lang.
De volgende klant zou de volgende dag, dus vanmorgen, aan de beurt zijn; niet ver van Parma, Collecchio, waar ik ook de avond en nacht doorbracht; een uiterst warme, drukkende avond, maar de overheerlijke spaghetti met knoflook maakte veel goed al moest ik menige vlieg die van 't geserveerde wilde meegenieten op de vlucht jagen; tijdens de maaltijd had ik er minstens twintig van 't leven beroofd.
In die tijd, vooral begin jaren '60 uit de vorige eeuw, werd er een heel web van snelwegen in relatief korte tijd aangelegd; nadat ik vanmorgen de spulen in Collecchio achterliet maakte ik er weer twee uur gebruikl van om even ten zuiden van Asti een volle terugvracht van dik 24.000 kilo op te halen waarna ik tot voorbij Albiano zonder snelweg reed; eerst een prachtig heuvelachtig gebied vol frisgroene wijngaarden; dan, na Casale, vlak, eindeloos vlak met veel rijstvelden en dan, na Santhia, heuvelranden en een prachtig mooi meer. Rond vijf uur kwam ik in Aosta aan; ook het laatste stuk er naar toe reed ik oude weg.
Daarna het hooggebergte weer op; zoals vorengemeld; een dik wolkenpak rondom de top; beneden was het over de dertig; aan de Zwitserse kant, boven, net aan elf graden; Zwitserland dat ik dit keer niet met de voeten raakte, want nog voor het sluiten van de grens bereikte ik Frankrijk; kwam terecht op een stille, donkere parkeerplek. Boven mij grote geowolken met daartussen uiterst heldere sterren en ik voel het: het najaar naderd, een spannend najaar met net daarvoor een nieuw begin; een nieuw jaar. Een nieuw jaar nog voor de maan verduisterd wordt.
Het midden van de nacht naderd; buiten een schrille schreeuw van een voor mij onbekend nachtdier. Uit de luidsprekers klinken klanken van een pianoconcert van Mozart met een hoog KV-nummer. Nee, nee, 't is niet de Jupiter. Oh, ja. De kosten; tweehonderd miljoen lire's per gebouwde kilometer. En dat keer 750; 150 met daarna nog een negen keer een nul.
Aldus schreef ome Willem.
.
