Door 't donker over de zich voortslingerende route; nog niemand op de weg en bij Thorette reed ik de Ain over, klom over een klein bergrugje en even daarna snorde ik tussen dikke sneeuwwallen door.
Het lijkt er op; de oplichting van een extra glans, een voorbode dat de sterren, zoals ooit voorzegd, haar glans niet meer geven zullen en na de bijeenkomst te Minsk waar eenderde van de inwoners werd uitgemoord (jawel, 't klinkt wat eentonig, maar natuurlijk weer omdat die toevallig van Joodse bloede waren) lijkt het steeds meer die kant op te gaan; een kwart, een derde en vervolgens de helft vermeld de Apocalyps.
In alle vroegte lossen te Annemasse, een Frans bedrijf waar men er duitse werktijden op nahoudt en vandaar volgde een reis tussen Franse Alpen door; eerst Annecy, Aix le Bains en al spoedig liet ik Chambéry achter me en via Saint Berion en St-Geoire-en-Valdaine bereikte ik Voiron, een grote voorstad van Grenoble.
Steeds dreigender wordt het en inmiddels kunnen we het overgewicht aan verwarrend en tegenstrijdig nieuws niet meer aan en onderschatten doorgaans hoeveel misbruik daarvan wordt gemaakt: bijna aandoenlijk tracht de Nederlandse dwerg flink Ruttetaal te spreken, maar in de loop der jaren werd de dwerg opgeslokt door de grote buren, verliest gaandeweg meer en meer die zelfstandigheid waar ooit tachtig jaar lang voor gestreden werd; politiek is 't reeds het Jutland van Europa en nadat het binnen afzienbare tijd geheel door de grote buren, zoals wespenlarven een rups, zal zijn uitgezogen zal, als de resterende tijd het toestaat, desolaat en verarmd letterlijk en figuurlijk achterblijven: nergens in Europa bevindt zich het leven in een neergaandere spiraal dan juist in de ooit zo welvarende Lage Landen, nergens neemt de corruptie meer toe als juist in Nederland, tekenen van diep verval.
Vanaf Grenoble lans Romans naar Valence en reeds vroeg in de middag kwam ik aan te Nimes, een zogenoemde "wacht"-klant, maar deze keer was ik relatief snel aan de beurt en nog voor vieren snorde ik verder, bij zestien graden over de voormalige Via Domitia waar ooit Romeinen en ander volk zich met paard en wagen voortspoedden terwijl thans de weg bereden wordt door grote wegreuzen en kleine, razende voertuigen die als brommende wespen al rollend de reuzen voorbijsnellen.
Hand over hand, dan verspeel je; het desinformeren tot nieuwe cultuur verheven, in een tijd dat de gemiddelde mens, de "men", nooit zo gelovig was; het geloof in leugen was nooit zo omvangrijk: de nieuwe Rimmon verslaat zijn duizenden.
Op weg naar het Iberische schiereiland nadere ik de Pyreneeën die zich van links tot rechts voor mij uitstrekten en naar de kust toe langzaam lager werden om tot slot als gestolde tranen van de heliaden over het verlies van hun broer die uit de zonnewagen stervende ter aarde viel in kleine eilandjes in zee weg te zinken terwijl boven mij de zon schuil ging achter dunne bewolking en een fascinerende ronde, vredige lichtkrans formeerde die als een steeds wijder uiteenlopende cirkel op aarde neerkwam terwijl daarachter een deels wit bergmassief imponerend op mij afkwam en een uurtje later parkeerde ik te gene zijde en bezocht een etablissement waar het naar tortilla's en geroosterd vlees rook; waar de mensen bruisend spreken en uit de ogen kijken: weer was ik eens in Spanje.
Ook hier voetbal, ook hier Rimmon op drie schermen.
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden door ome Willem
