Om met het laatste te beginnen; vandaag dacht ik terug aan Jean Jaures; en aan een ander voorbeeld uit het einde van de negentiende eeuw op wiens naam ik even niet kan komen; steeds groter wordt de afstand, de afstand tussen boven- en onderlaag; in het eurokantoor van Brussel is alles goed geregeld, met name en vooral voor de bestuurders zelf terwijl er op de werkvloer steeds grotere verschillen ontstaan, waardoor gedane arbeid in een neerwaartse spitaal terecht gekomen is: nog nooit werd er zo geconcurreerd op arbeidsvoorwaarden als de laatste tien jaar en het wordt alleen maar erger terwijl in Brussel de Europese wanbeheerders het allemaal met open ogen laten gebeuren.
Bloedrood was de lucht bij Tarascon; de eerste wolkenstroken dienden zich aan en in de avonduren, op weg naar 't noorden, kon ik de witte muts van de eeuwenoude dame niet meer zien: de ogen van de Ventoux waren diepgrijs geblinddoekt; ik zeulde de zware vracht over bekende N-wegen; pas voorbij Montelimar zocht ik de snelweg even op.
Afgelopen weekeinde keek ik even naar ene Joep, uitzending gemist, de zogenaamde oudejaarsconference; misschien moeten we het daar maar eens over hebben. Reeds in de eerste tien minuten werden personen over de hekel gehaald; ik herinner mij Knevel en Van den Brink; daarna trachtte hij het publiek te vermaken met voor veel christenen kwetsende opmerkingen, en daarnaast nog wat merkwaardige mededelingen over de vliegramp boven de Oekraïne waar zoveel Nederlanders het leven verloren; was ' t om te lachen? Na enige tijd heb ik de conference weggeklikt; vondt het smakeloos, beledigend en kwetsend; kennelijk allemaal behorend bij de vrijheid van meningsuiting, maar wat mij betreft wel misbruik van die uiting, want bij vrijheid horen voorwaarden, voorwaarden zoals de voorwaarde voor de vrijheid van een vis het water is en één van de voorwaarden voor de vrijheid van meningsuiting is dat je voorkomt kwetsend en beledigend te zijn en vooral enige hoffelijkheid in acht neemt en daar was bij meneer van 't Hek weinig van te merken.
Vermoedelijk had ik schouderlanghaar, nog een pluizebaard en verder zo weinig mogelijk bij me en stond met m'n duim schuin omhoog; rond elf uur in de avond, net voor de Fourviéretunnel, aan de laatste betonkolos van het overbruggende spoor; dat kon toen gewoon nog en de tunnel zal net open geweest zijn; een vrachtwagen stopte, eentje die naar Parijs ging en ik stapte gretig in; vaag herinner ik me de chauffeur en zelf had ik m'n grote rijbewijs ook al. 1972 of 1973, in ieder geval meer dan veertig jaar terug.
Vanmorgen kwam ik er weer eens door; eigenlijk niet meer, in transit, toegestaan, maar rond zes uur durfde ik het wel aan, mede omdat de meeste agenten en gendarmes in en rond Parijs verbleven, op zoek naar een paar vermoedelijk niet -meer- bepaald toerekeningsvatbare stumperds die twee dagen ervoor onder de uitroep van wraak een stuk of wat mensen doodschoten waaronder twee agenten. Weer kwam ik langs de kolos, reed de tunnel in van de A-7, nog tot ver in de jaren negentig de enige echte hoofdroute. Buiten de tunnel links een prachtige vale maan, iets afnemend en aan de kant van de afname iets verderop nog het enige andere hemelteken dat te zien was: Jupiter in al zijn twinkeling en omdat de platte maankant naar de planeet was toegekeerd leek het net de Happelaar, alias Pacman die, nadat hij over een grote stip gekomen was, het spookje Jupiter trachtte te verslinden.
Parijs in de ban van één, later twee gijzelingen; een kleine honderdduizend agenten en gendarmes op de been; hoe heeft het zo ver kunnen komen; terug naar de oudejaarsavond.
Beledigingen, kwetsingen en krenkingen raken de mens het diepst in zijn ziel en zowel Lao Tse als de Rabbi waar Joep zo smalend over sprak zeiden; wat gij niet wilt, dat u geschied... of woorden van gelijke strekking, edoch ik zou, en zeer velen met mij, de laatste zijn die een stengun zouden opnemen om daarmee op Joep af te stormen. Trouwens, ik heb niet eens een waterpistool.
Met de Franse chauffeur pafte ik menige sigaret weg waarmee Jean Paul Satre graag werd gefotografeerd; Gauloises, wat eigenlijk Gallische vrouwen betekend, een blauw pakje met de helm van Asterix er op getekend en ik vertelde dat ik ook truck kon rijden. Dat kwam hem goed uit; na een goed uur wisselden we van plaats en ik snorde alszo enkele uren achtereen. De snelweg was toen al gereed, maar hij koos voor, net als ik vandaag, de Route Nationaal, maar wel om een andere reden; en wel om een niet zo nette financiele reden. Destijds geschiedde de betaling handmatig, met contant geld en als bewijs een simpel briefje met daarop een door de tolpoortmedewerker aangetekend vinkje. Vlak voor parijs zocht hij, één afslag voor de einde van de tolweg, de snelweg weer op en eenmaal aangekomen bij de laatste tolpoort gaf hij de medewerker een aardige fooi, maar vergezeld met het verzoek het vinkje bij Lyon te plaatsen zodat het voor de baas net leek of hij de hele tolweg had gereden en betaald: lucratief, dat wel, maar natuurlijk uiterst oneerlijk, want zo stak hij elke rit een kleine veertig frank in eigen zak; toen een aardig bedrag.
Vooropgesteld; ik weet eigenlijk niets van de vermoorde Charlie en zijn medewerkers dan alleen summier; tekenaars van spotprenten, voor sommige bevolkingsgroepen en religies kwetsende tekeningen althans, zo heb ik het begrepen en dan komt er bij mij een vraag bovendrijven; waarom. Waarom zou je tekeningen -willen- maken om anderen te kwetsen en daaraan gekoppeld; is dat gebruik of misbruik maken van vrijheid van meningsuiting; waar is het fatsoen, waar de hoffelijkheid en dan de laatste, belangrijke, vraag; beseft men welke boze krachten het kan losmaken!
Vandaag snorde ik voor een groot deel dezelfde weg als toen; langs Aulnay, Saulieu, Chatillion sur Seine, ach, de trouwe lezer kent de weg; bewolkt en lange tijd ragfijne motregen; dafgroene velden en uiterst mild voor Januari; idyllisch, merkwaardig, serene rust terwijl amper een paar honderd kilometer verder het land in rep en roer verkeerde. Bij een koffietent waar een statige Franse dame compleet met te dikke lippenstift achter de toog stond scande ik met mijn ogen een Frans nieuwsblad dat geen nieuws had dan louter het gijzeldrama.
Kwetsingen en beledigingen maken mensen ontvankelijk voor boze machten; als er dan mensen zijn die niet in een god kunnen geloven, dan moet men hier toch de conclussie trekken dat er wel satanische machten zijn, jonge jongens die bezeten zijn, in bezit komen van duivels louter en alleen omdat hun gevoelens lange tijd gekrenkt werden terwijl ze menen op de komen voor Diegene waarvoor niet voor hoeft te worden opgekomen; immers wie de G'd of Allah beleidt weet ook dat, indien er al gewroken, gedood of gestraft moet worden, Hij dat zelf wel kan; het is nu eenmaal een gegeven dat de waarheid niet hoeft te worden verdedigd, en zeker niet met geweld daar de waarheid de verdediging in zichzelf heeft.
Met andere woorden; wie zijn o zo geprezen vrijheid misbruikt door anderen te smaden en sarren loopt een, wat mij betreft onnodig, risico dat er krachten en machten loskomen waar wij amper flauw benul van hebben.
Wordt niet de vrijheid van meningsuiting juist door diegenen in de waagschaal gelegd die haar kwetsen en krenken?
Wie daarnaast beseft dat het lui betreft die vermoedelijk al enkele generaties tot de armen en kansarmen behoorden; die houvast en saamhorigheid vonden in de Islam, kan wellicht begrijpen dat, indien deze mensenlijke -labiele?-geesten ook nog worden gekrenkt, hun verstand overgeven aan naargeestige, ons overweldigende machten en de thans ingezette spiraal gaat de komende tijd alleen maar erger worden: dra is de derde bloedmaan daar!
Tegenover een winkel van de oudste zelfbedieningssupermarktketen van Europa vond ik een vertrouwd plekje: tegenover Delhaize, in 1857 opgericht door de broers Louis, Jules en Auguste, zonen van een wijnhandelaar te Ransart,
niet ver van Charleroi en exact honderd jaar later opende het inmiddels tot concern uitgegroeide winkelketen in Elsene de eerste zelfbedieningssupermarkt van Europa; na enige boodschappen zocht ik de stuurhut weer op; inmiddels is 't hard gaan waaien en de regen plenst op 't blikken dak.
Hebben de spotprenten van Charlie en zijn medewerkers niet indirect uitgewerkt dat vier Joden op de dag voor de Sjabbath, op yomsisi, meedogenloos werden neergeknald? Heeft het decennia lange bestaan in de onderklasse niet zulke moordenaars gekweekt?
Zorgt, tenslotte, het Europese wanbeleid met betrekking tot arbeidsverhoudingen in de toekomst niet voor nog veel meer van dit soort drama's?
Als we fatsoen te grabbel gooien, zonder moraal handelen en de hoffelijkheid laten varen zijn we een vrijheid van meningsuiting niet eens waard. Dan lopen we een ongekend risico.
Aldus schreef ome Willem.
---
