Even verderop, op de hoek, was 't plaatselijke buurtcafé reeds open; natte sneeuw op de stoep en na de koffie nog even langs de bakker. Reeds daagde het flink en om half negen vertrok ik weer, richting Vouziers door een nevelig en wit landschap; bomen vol rijp, verkeersluw. De meeste Fransen leken thuis te blijven vandaag.
'T behoort tot een mysterie en 't valt niet in kaart te brengen: een uitspraak wordt doorgaans, gelijk een discussie, niet op argumenten, maar door emoties beheerst en wie er oplettend naar luistert ondekt het bijzondere van spreken, taal en woorden.
Ach, die prachtige route door het lange dal van de Marne die zich als een halveronde boog door 't Franse noorden kronkelt; eerlang kwam ik nog bijna alle kleine dorpjes door waar tegenwoordig buitenlangs wordt gereisd. Langs grote delen tussen Joinville en Chaumont werd parallel naast de rivier een kanaal gegraven waar ik overigens nog nimmer een boot heb zien varen en, eenmaal te Chaumont aangekomen, lapte ik voor een keer de borden verboden voor transitverkeer aan m'n laars; of rubberen achterwiel, want het is immers bij wijze van spreken; niet lang daarna zoefde ik over de oude N-weg richting Langres-Dijon, door de stilte, langs het oude, voorheen prachtige, inmiddels vervallen hotel dat reeds tientallen jaren te koop staat, door het laatste deel van het dal en links van mij het laatste stukje Marne. Na Langres ander water, reed ik de andere wereld binnen: vandaar sijpelt al het water in zuidelijke richting; het stroomgebied van Saône, Rhône en vele andere rivieren.
Alsof ze op een schaakbord spelen, op het tennisveld staan, tegenover elkaar: zwart tegen wit: links tegen rechts; tegenover elk woord een weerwoord; tegen elk argument een tegenargument, maar ook vele tinten grijs: synoniemen, gelijkgetrokken uitspraken met ongelijke, soms tegenovergestelde, woorden zoals: zestig is het nieuwe veertig, dik zijn is het nieuwe slank of verliezen is het nieuwe winnen.
Nog een stuk verder naar 't zuiden, langs een oude bekende bezijden Lyon, te Franceville, aan die me op een ferme kop koffie trakteerde en toen ik weg reed was 't alweer donker. Een lang stuk snelweg onder open sterrenhemel; Jupiter, vlak naast de hydrusidenzwerm in t oosten tussen waterman, eenhoorn en kleine hond; nergens iets van een maan.
Dat is ook het bijzondere van emotiegestuurde werkelijkheden die nooit op waarheid berusten; het gaat dan waaruit de woorden, uitspraken komen, met name: uit welke naam: wie 't weet mag 't zeggen; de vraag die roept: meer of minder of de term die oprotten luidt terwijl ik zelf vanaf de zijkant toehoor en alle argumentloze emoties voorbij hoor komen.
De dag loopt ten einde; ten einde raad wellicht: honderd jaar geleden dreven twee geruisloze Zeppelins het Engelse luchtruim binnen en zaaiden dood en verderf in King's Lion en Greath Yarmouth; Keizer Wilhelm, nota bene kleinzoon van de Engelse koningin Victoria (en dus direct familie van de regerende King George(!!)) had toestemming verleend mits Londen -lees: familie- gespaard bleef. Ergens, in de buurt van Donzere, vond ik een overnachtingplek.
Daarom even, zonder emotie, met als emotioneel weerwoord: nee, ik ben géén "fan", integendeel; maar hoe het, strikt genomen, klinkt.
Aboutaleb; de nieuwe Wilders.
Of juist niet.
Voelt u reeds uw emo bovenborrelen? Dát bedoel ik nu.
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden vanaf mijn BlackBerry®-toestel
