De natuur bestaat uit een traject en ketting van een enorme reeks chemische verbindingen; voedsel dat verteerd wordt, in de flora waar uit water en koolstof suikers worden aangemaakt en tijdens een lange cyclusreeks blijkt dat alles langdurig in een zeker evenwicht verkeert: zien we op het feit dat mensen zowel dieren dagelijks voor een enorme hoeveelheid afvalstoffen zorgt: de "natuur" bezweert dat omdat, bijvoorbeeld, urine reeds chemisch uit elkaar valt zodra het het lichaam verlaat en snel afbreekt tot totaal andere elementen en moleculen en niemand verbaasd zich erover dat de aarde met de door mensen- en dierenlichamen aangemaakte afvalstoffen nog steeds leefbaar is en dat deze "vervuiling" nauwelijks wordt opgemerkt: zo werd de natuur door iemand, die vele malen intelligenter is dan alle mensen bij elkaar en die wij doorgaans De Eeuwige noemen, in elkaar gesleuteld en te menen dat een dergelijk vernuft systeem zomaar met en door toevalligheden tot stand kwam, hetgeen men doorgaans evolutie noemt, lijkt me wat onzinnig. Zelfs Charles Darwin kreeg, toen hij na het ontwerp van zijn eigen theorie op het einde van zijn leven naar het functioneren van een kreeft keek, koude rillingen over zijn rug en wel in die mate, dat hij toegaf ernstig aan zijn eigen veronderstellingen te twijfelen').
In de nacht hadden donkere wolken de open hemel veroverd zodat geen sterren- en maanlicht tot de aarbodem doordrongen, maar overmits er een enorme hoeveelheid straatverlichting was behoefde ik niet in 't aardedonker naar het eerste laadadres te snorren: onder de "rook" van Nantes, woensdagmorgen, en vanwege twee daaropvolgende nachten waar ik als een grizly onafgebroken geslapen heb, kwam ik eerst nu aan noteren toe. De klant bij Nantes was snel geladen en daarna toog ik naar nog een volgend adres, iets verder, maar niet noemenswaardig, aan de oude weg naar het zuidoosten, richting Cholet waar halverwege het romantische plaatsje Clisson ligt; even daarbuiten, te Boussay, ontving ik de rest van de vracht waarna ik op weg ging, volgeladen, eerst naar Ancenis, door glooiende heuvels, en dicht bij de Loire bedekt met wijngaarden waar het vele water tot slot in wijn veranderd, elk jaar opnieuw hetgeen te Kana in een oogwenk geschiedde.
Inmiddels werden in de huizen van het Oude Volk de vierde kaars op de kandelaar ontstoken; terwijl het daglicht afneemt, groeit het licht van verwachting; andere woningen staan vol met soms wel erg protserige kerstversieringen, kerstbomen en kerstverlichting. Ook de mens begaf zich op het pad van de chemie en zo ook de zieke mens, althans die mensen die denken iets voor de zieke mens te kunnen doen. Maar vooral: om aan de zieke mens jarenlang wat te kunnen verdienen en een lange reeks van complexe factoren hebben geleid tot een enorme industrie; een industrie waar ontzagwekkende hoeveelheden chemicaliën worden gefabriceerd.
Die dag genoot ik, ondanks het sobere en sombere weer, intens van de wereld om mij heen: de dorpjes waar ik met de het groene wonder doorheen crossde en wegen die mij langs overbekende namen voerden; Segré, Laval, Mayenne, alsook Alençon, Evreux en Marseille en Beauvais; uren achtereen relaxend door een groot deel van Normandië en 't was alleen spijtig dat het weer zo vroeg donker werd; dat ik me weer mocht ergeren aan al die idiote opgeblazen kerstmannen die de Fransen klimmend langs hun gevels suggereren: net even voor Arras vond ik het genoeg; 't was tenslotte reeds na negenen.
Hoe het ook zij: in België slikt één miljoen mensen dagelijks anti-depressiva en je kunt je afvragen: zijn die mensen werkelijk ziek, of is de maatschappij ziek danwel; is de ziekte er bij de gebruikers ingemasseerd. In ieder geval: het één miljoen dagelijks gebruik van een chemisch artikel, aan de hand van welke oorzaak dan ook, blijft een feit; dagelijks wordt de mensheid inmiddels volgepompt met een enorme hoeveelheid chemicaliën vervaardig door de medicijnenindustrie en slechts weinigen nemen nooit of uiterst gering iets vanuit de "beter"-maakindustrie tot zich.
Donderdag; ach, dat was eerst eenvoudig naar Utrecht rijden; van Atrecht naar Utrecht dus en aldaar de laatstgeladen vracht lossen; het restant in Amsterdam, even na de middag. Daarna werd het nog grappig, want ik kreeg, naast van spullen voor de vrijdag, nog twee grote paletten mee: eentje voor Zaandam en eentje voor Hoofddorp, beide voor een adresje midden in 't centrum en er is bijna niets lolliger dan om met een enorm gevaarte, met een oplegger zonder stuuras, een binnenstad in te rijden en aldaar voor een heus verkeersdrama te zorgen; toeterende autos de wanhoop nabij. In hoofddorp kwam iemand uit zijn voertuig op mij af om zijn ongenoegen te uiten, waarbij ik mijn sleutels van de Groene Daf aanbood met het verzoek of we wellicht konden ruilen; maar op dat voorstel werd niet ingegaan: haastig dook hij weer terug; binnen het blik van zijn eigen, knusse vierwieler.
Wie het zich te volle realiseerd: de chemische bende die de mensheid dagelijks tot zich neemt, zijn doorgaans geneesmiddelen met een chemische samenstelling dewelke irriversibel is en uiteindelijk verlaten deze middelen vroeg of laat het lichaam; sijpelen de vrije natuur in terwijl de producten niet worden afgebroken; nooit! Irriversibel wil zeggen; onomkeerbaar en waardoor het nog erger wordt: de planten, de dieren nemen steeds meer van deze chemische producten in zich op en tot slot ook de mens die immers op hun beurt de planten en dieren verorberen. Uiteindelijk is dan alles onderhevig aan de turbulente sporen van die onafgebroken hoeveelheden pharmaceutische chemicaliën.
Vandaag, vrijdag, de vijfde kaars; aan het einde van de middag kwam op de Veluwe zowaar de zon nog even door; rond de middag doolde ik in 't centrum van Eindhoven rond, parkeerde het gevaarte vlak voor de Bijenkorf en kreeg de volle aandacht van winkelend publiek; op de hoek een Vietnamese loempiabakker die me verbaasd gadesloeg terwijl ik ondertussen in de stromende regen een joekel van een pallet naar een grote winkel bracht; waar men met gemengde gevoelens de spullen in ontvangst nam. Maar goed; uiteindelijk was ik, na nog een korte ronde over de Veluwe, rond vijf uur thuis. Volgende week nieuwe avondturen; het blijft immers steeds weer onvoorspelbaar; de ene gebeurtenis lokt een ander weer uit.
Eigenlijk merkwaardig: een industrie die voorgeeft mensen van hun ziekte te verlossen, mensen van een één of andere kwaal te genezen en daar miljarden aan verdient, maar er tevens voor zorgt dat onze aarde vergiftigd wordt met talloze onomkeerbare chemische verbinding, dat de aarde straks sterft door al dat gefabriceerde pharmagif waar we nota bene zelf duur voor hebben betaald.
Aldus schreef ome Willem.
') Zie daarvoor: Koude rillingen over de rug van Charles Darwin van Jan Hendrik van den Bergh.
---
