Kale bomen, regen, donker, lang donker, op de weg van Voorthuizen naar Apeldoorn. Nog voordat het licht was zat de vracht er in en snorde ik weg, op weg het langzaam tanende jaar in; druk personenverkeer, maar vrachtvervoer was nagenoeg afwezig; het zijn zo van die dagen dat weer eens iedereen op weg lijkt te zijn naar iedereen. Grote groepen mensen verschijnen alleen op dit soort dagen op de weg en menen dat het dagelijks zo dungezaaid is met vrachtverkeer.
Grijs, alles grijs, op wat laatste dagen slenteren we 't jaar uit en door het donkere weer was ik moe, moedeloos bijna; Maastricht liet ik nog voor de middag achter me, liet de dieseltank in Luxemburg vollopen voor minder dan één euro per liter en maakte me weer uit de wielen.
Op de radio, tussen nawageriaanse geluiden door berichten; arrestaties, moorden, zelfmoorden, een gewoel van volken en naties die elkaar steeds meer naar 't leven staan, zich lijken te verzamelen als Gog en Magog; hoeveel jaren moeten er nog voorbij gaan?, want wij leren 't toch nooit!
Korte dagen, saai, naargeestig weer. Nergens een glimpje zonneschijn; ook niet in Metz en Nancy en vanwege vroeg invallende duisternis wat 't in Epinal niet mogelijk meer. Even later draaide ik bij Luxieuil les Bains een grote parkeerplaats op naast een groot houten gebouw met binnen talloze kleine lampjes geregen door groene dennetakken en voordat ik er binnenging keek ik op staarde ik naar de hemel en zowaar; het wolkengrijs moest tijdens de laatste kilometers door 't duister geweken zijn, want er was plaats voor duizenden sterren.
De verte, duizeling omvatte mij; als de Eeuwige op reis gaat en al die eindeloze gebieden doortrekt, verweg verscholen achter orionnevels en tussen voor ons ongekende dimensies door, zal hij, als hij onze kant opkomt, in een oogwenk zichtbaar worden als een heldere ster.
Baskische kip stond er binnen op 't menu terwijl ik twee eieren met huisgemaakte mayonaise als voorafje zelf uit de koelvitrine schepte en eten deed ik temidden van nog wat laatste onderweg zijnde Franse collega's; langzaam maar zeker komt het eurotransport tot stilstand. Een blond meisje met engelenhaar neemt de bestelling en haalt lege borden op; schreeuwerig televisiegegalm hinderd oog noch oor; het is binnen vredig en rustig; zelfs de kok in de keuken kon je horen koken zoals gesis van een snelkookpan en andere huiselijke keukengeluiden.
Na het kaasje terug naar de stuurhut; nog even mijn blik opwaarts gericht, de onbekende gebieden in en ik trachtte me een voorstelling te maken van al die eindeloze en kosmische werkelijkheden waarvan wij geen flauw benul hebben en als één van de magiers speurde ik de hemel af naar die ene Ster waar, vol verwachting, de kaarsen op de kandelaar naar verwijzen; De Ster van vrede en gerechtigheid.
Aldus schreef ome Willem.
---
